 |  |
 |
|
Polisin sorunu para değil!..
 Hayır, polisin sorunu para değil!.. Bu sonu intiharlara varan bunalımların sebebi para olsaydı, bugün ülkemizde fakirlik sınırının altında yaşayan milyonlarca kişi kendini öldürme ortamında olur, her gün yüzlerce intihar haberi gazetelere, televizyonlara yansırdı.
Tabii para sebeplerden biri.. Hatta bardağı taşıtan damla.. Ama asla bardağı dolduran değil..
Polisi bunalıma sürükleyen şey, kimlik sorunudur.
Benim çocukluğumda da polisler büyük paralar kazanmazlardı. Hatta bugünle mukayese ederseniz, o zamankiler daha da talihsiz sayılabilirler.. Kılık kıyafetlerinden tutun da, çalışma koşulları, çalıştıkları yerler, kullandıkları aletler ve araçlar, bugünün çok gerisindeydi. O devirde polis, mesela lojman diye bir şey de bilmezdi..
Ama o günün polisi, bugünkünden çok, ama çok daha mutluydu.
Çünkü o zaman polislik, saygın bir meslekti.
Hafif de bir korku ile sayılan, güvenilen, inanılan bir meslek..
..Ve sevilirlerdi de.. Hele her gece mahallemizde dolaşan bekçiler üzerinden bu sevgi doruklara çıkardı.
Türk filmleri, babacan polis tipleri ile doluydu. En kötü adamlar bile, karşılarında polis üniforması görünce süt dökmüş kediye dönerlerdi. Filmlerdeki bu sahneler, günlük yaşamın yansımasıydı aslında..
Bizlere, evde ve okulda, polisin üniformasından bir düğme koparmanın nerdeyse devlete isyan olduğu anlatılırdı.
Polis maddi sıkıntı, iş güçlükleri çekerdi ama, toplumdaki itibarlı yeri, bu sıkıntıları çekmeye razı ederdi onu.. O itibar, o saygınlık adına, pek çok acıya, sıkıntıya katlanırdı..
Peki bugün?..
Bugün polisin zerre saygınlığı var mı?..
Adam karakol basıyor, kapıdaki nöbetçinin kolunu kırarak.. İçerdeki komiseri vurarak..
Ve ilk celsede tutuksuz yargılanmak üzere serbest bırakılıyor..
Hemen her gösteri, her mitingde polise taşlar, sopalar yağıyor.. Kimsede korku kalmamış ki.. Yaptığı her şeyin yanına kâr kalacağını biliyor. Hatta polisi tahrik eder, zıvanadan çıkarırsa, eylemi adına kârlı çıkacağını biliyor. Saldırıya ve hakarete uğrayan polis, kendisinden sayıca on misli kalabalığı aldığı emir gereğince durdurmak için copları çekince, tüm televizyonların ana haberlerine jenerik oluyor.. Üç dört saniyelik görüntüler, tekrar tekrar edilip dakikalarca ve de günlerce yayınlanıyor..
Zalim polis!.. Gaddar polis..
Adam polisle silahlı müsademeye giriyor.. Kaleşlerle saldırıyor. Polis karşılık veriyor.. Medya başlık atıyor..
"Yargısız infaz.."
Polislerin gittiği kahveler bombalanıyor.. Devriye görevi yapan polis arabaları çapraz ateşlere boğuluyor.. Tehdit her an her yönden gelebilir.. İşte, ya da dinlenmede.. Polissen her an, her yerde ölebilirsin.. Böyle bir ruh hali içinde yaşıyor..
Özellikle yeni çıkan Af, Ceza, İnfaz ve Muhakeme Usulleri Yasalarından sonra, ülke suç patlaması yaşıyor.. Siyasal iktidar, bütün köpekleri salarken, bütün taşları bağlıyor.. Polis buna rağmen çırpınıyor. Hayatını riske ederek suçluları buluyor, yakalıyor, adalete teslim ediyor.. Tuttukları, ya savcılıkta, olmadı ilk duruşmada serbest bırakılıyor, "Tutuksuz yargılanmak üzere.." Polisin kendi mesleğine saygısı kalmıyor.. Kendi kendini "Ben bu işi niye yapıyorum" diye sorgulamaya başlıyor.. "Bunca zahmet, bunca emek, bunca risk, mahkemede serbest kalması için mi?.. Ayni adamı 74 kere yakalamanın bana, mesleğime, ülkeme ne faydası var?.."
Polisin özel yaşamı da bitiyor..
Yol kenarlarına yüzlerce, binlerce park eden servis arabalarının teki onlar için değil.. Lojmanı, ya da kiralık evi, kentin en dış mahallesinde.. İşe gelmek için sabahın köründe kalkıp yollara düşmesi gerek.. Akşam eve dönmesi de öyle.. En iyi polis sabah 7'de çıkıyor, gece 9'da dönebiliyor.. Yorgun, bitkin.. Çocuğunu kucağına alacak, karısı ile sevişecek hali yok.. Bir iki şey atıştırıp çöküyor yatağa..
Babalık ve kocalık görevleri için hafta sonu var sadece onun için.. O da kağıt üzerinde..
Terör durmuyor.. Durmadan ihbarlar, beklentileri olağanüstü durumlar.. Hadi haftalık izinler iptal..
Kente bir devlet büyüğü geliyor.. Her gün de geliyor zaten.. Hadi haftalık izinler iptal..
Ailesi ile hafta sonu için dahi program yapamıyor polis.. Yaparsa mahcup oluyor hep..
Ailesinde mutsuz.. İşinde mutsuz..
Adam yerine konmuyor.. Her fırsatta aşağılanıyor, her fırsatta en ağır şekilde eleştiriliyor..
İntihar ederken bile nerdeyse burun kıvrılıyor..
"Efendim parayı az bulmuş da.." Okuyan duyan "Yahu bu ülkede parayı kim çok buluyor ki" desin der gibi..
Polisin derdi para değil, dostlar.. Polisin derdi para değil..
Polis insan yerine konmak istiyor..
En çok da, bugün ardından timsah gözyaşları döken, asıl suçlu, asıl sorumlu medyanın uzanıp da, polisin hali pür melalini biraz yakından, biraz derinden, biraz içerden izlemesini istiyor..
Polisleri siyasal iktidar olarak, medya olarak öldürüyor, sonra hiç sıkılmadan, cenaze törenlerinde "Ağlama" şovları yapıyoruz..
Artık ağlama değil, UTANMA zamanı!..
|
