Başkalarının hayatını yaşamayın
Çevremizdekilerin bize uygun gördüğü hayatı yaşamaya çalışmaktan, kendi hayalimizin ne olduğunu bile bilmiyoruz. Hayatınız size mi ait, yoksa toplumun sizi sevmesi için oluşturduğunuz bir hayat mı?.
Bu hafta çok kişiden iyi yaşama heyecanlarını yitirdiklerine dair mail aldım. Aldığım maillere benzer ruh hallerini derslerime ilk gelmeye başlayanlarda da görüyorum.Yorgunluk, karamsarlık, bitkinlik, önceden zevk aldıkları şeylere artık ilgileri kaybolmuş, uyku problemleri, kronik gerginlik, iştahları yok veya çok, hafızaları yavaşlıyor... Çoğu zaman yaşamdan artık pek zevk almadıklarına dair şikayetlerini dinliyorum. Evin düzenine ve çocukların problemlerine yeteri kadar yardımcı olmadıkları için kocalarından şikayet eden kadınlar, iş yerlerinde diğer çalışanlarla girilen ego çatışmaları, patronlarının anlayışsızlığı, çalışma saatlerinin yoğunluğu, hiçbir şeye yetişemiyor olmaları, mükemmeliyetçilikleri ile (daha çok düşüncelerinden kaçmak için) aşırı spora dadanmaları veya adım atmaya bile motivasyonlarının olmayışı... Dertlerine gerçekten değer verecek ve onları haklı çıkaracak bir dinleyen bile yok. Onların hikayelerini karışmadan dinlerim. İlişkileri ya karmaşa içinde veya ateşlerini kaybetmişler. İşte ve evde kullanabilecekleri enerjiden yoksun çoğu. Hayatı çok ciddiye almaya başlamışlar ve neredeyse gülmeyi unutmuşlar. İnsanlar kendilerini neyin iyi hissettireceğini biliyorlar. Bir hobi, egzersiz, sevdikleri ile beraber vakit geçirmek.,. Ama yine de o adımı atamıyorlar. Bunların değerlerini görmezden geldikleri için değil, hayatlarında motivasyonu kaybettikleri için.
KENDİNİ BEĞENDİRMEK
Tekrar hayata sarılmak için kendimizi iyi hissetmeyi bekleriz, epey uzun bir bekleyiştir bu. Kendimize yaptığımız baskı o kadar kroniklesmiştir ki gün içinde boşta kalan küçücük bir zamanda bile enerjimizi tekrar depolamaktansa, beynimizde sürekli konuşan sesten kaçmak için bir şeylerle uğraşmamız gerekiyor. Düşüncemiz sürekli stimule olmak istiyor. Huzurlu olmak istiyoruz ama hiçbir şeye uzun süre tolore edemiyoruz. Geçenlerde "40 yaş gerçekleri" diye bir yazı yazmıştım. Yıllardır sahip olmak istediklerim için çalışıp uğraştıkça ve sahip oldukça aslında istediğimin o olmadığını anlamam 40 yılımı aldı. Yani bu yaşıma kadar ele geçirmeye çalıştığım şeylerin aslında benim için doğru şeyler olmadığını anlamam... Otuzlu yaşlarımda evliliğim gittikçe kötüleşiyordu, çok stres altındaydım ve kendime zerre kadar güvenim yoktu. Hayatımı değiştirmeye ihtiyacım vardı ama nereden başlayacağımı bilmiyordum. Geçmişime ve çocukluğuma şöyle bir baktığımda kişiliğimi babasız büyümenin verdiği yetersizlik ve güvensizlik üzerine kurmuş olduğumu farkettim. Başkaları tarafından kabul edilme ihtiyacım, hep bir şekilde kendimi o zamanlar ispat edemediğim, bana kucağını açmasını sağlayamadığım babama yönelik bir tepkiydi. Çok insan gibi geçmişimden gelen bu yükü, bugünkü hayatımda kendime yaptığım baskılarla daha da ağırlaştırdığımı farketmemiştim önceden. Enerjimi, ondan önemlisi motivasyonumu en yok eden şey,  kendimden kopuk, başkalarınınkinden geride kalmayacağım bir yaşam sürdürmeye çalışmamdı. Bunu farkettiğimde ve geçmişimden gelen o ağır yükü artık sırtımda taşımamayı seçtiğimde, hayatımı istediğim şekilde yaşamaya başlayabildim. Geçmişime ve benim üzerimdeki etkisine daha sağlıklı bir perspektifle bakmaya başladım. Beğenilmek, kabul edilmek adına kendimi olduğumdan farklı gösterme baskısı üstümden tamamen kalkmıştı. Kendimi bir kuş kadar hafif hissediyordum. İşin güzeli hayatımdan beklemediğim kadar da başarı ve takdir toplamaya başladım. İşte çok okuyucumun nereden geldiğini merak ettiği ve takdir ettiği enerjim buradan geliyor. Günümü, hayatımı bana getirdiği her şeyiyle tecrübe etmek istiyorum.
HEYECANI GERİ GETİRİN
Önemli olan hayatınızda bir anlam olması ve yaratıcı enerjinizle kontak kurabilmeniz. Alışveriş, tatiller sabun köpüğü gibi çok kısa bir süre sizi tatmin eder, sonra yine monoton yaşantıya ve motivasyonsuzluğa dönersiniz. Genelde hep ne yapmak istediğimizden, nasıl yaşamak istediğimizden bahsederiz, hayaller kurarız. Ancak düşündüğümüz, ne istediğimiz modumuzu değiştirmiyor. Ne yaptığımız yani hayatımızı nasıl yaşadığımız içinde bulunduğumuz ruh halini belirliyor. Kelimelerin içinde boğuluyoruz, kendimizi ve başkalarını kandırıyoruz. Çoğumuz risk almayı, değişmeyi denemek yerine alışılmış, tekrarlanan, sıradan yaşantımızı farketmeden seçiyoruz. O zaman içinde bulunduğumuz ruh halinin değişebilmesine imkan var mı gözlerimiz açılmadan? Çağımızın karakteristiğini tanımlayan sıkıntımızın temeli adım atmak yerine sadece düşünmek ve konuşmak değil mi? Mutluluğun birleşimi bir şeyler yapmak, beklemek ve birisini sevmek (mutlaka karşı cins olması gerekmiyor). Yani yaşadığımız hayata bir anlam saptamak... Başkalarının bizim için istediği hayatı yaşamaya çalıştığımızdan daha kendi hayalimizin bile ne olduğunu bilmiyoruz... Hayatınız size mi ait, yoksa toplumun sizi sevmesi için oluşturduğunuz bir hayat mı? Bunu en kolay şöyle anlarsınız. Eğer yaşadığınız süreç içinde her anı benimseyip mutlulukları ve acıları beraberce sindirip, hayattan tad alıyorsanız bu sizin yaşamınız. Yaptığınız her işte sadece sonuca, elde etmeye, başarıya odaklanarak, içinde bulunduğunuz anı yaşayamıyorsanız, başkalarının düşünceleri için yaşıyorsunuz.
Sonuç: Direncimiz azaldıkça, yaşama heyecanı da azalıyor. Bir kere hayatın gürültüsünden kendinizi çekip içinizden gelen sese (beyninizden değil) yönlendiniz mi, kimsenin sizin için ne düşündüğünü önemsemeden kendinizi tanımaya başlarsınız. Önce sizi motive eden şeyleri bir düşünün, geçmişte hayattan en zevk aldığınız zamana gidin, en zevkle ilgilendiğiniz, dikkatinizi tam verebildiğiniz konu, kendinizle ve başkaları ile en çok birleştiğiniz an, size bir sonraki adım için rehber olabilir.
Elvan Demirkan
|
