Çocuk dövme virüsü Özür

Çocuk dövme virüsü

Çocuk Yuvası'ndaki şiddet görüntüleri karşısında sergilediğimiz tepkilerin içtenliğinden şüphem yok.. Ürperdik, üzüldük, kahrettik. Görevliler açığa alındı, ilgili bakan istifaya çağrıldı. Fakat bu tepkilerin çocuklara yönelik yaygın şiddet batağımızı teşhis ve tedaviye zerre kadar katkı yapacağını sanmıyorum. Zira hastalığı getiren virüsü kolay kolay kabul edebilecek durumda değiliz.
O virüs, çocukları sevme biçimimizdir. Minik birer bebek iken onların üzerlerine titrer, her türlü fedakârlığı yaparız. Konuşup yürümeye başladıklarında ise onları birer yetişkin oyuncağı gibi kullanıp kendimizi eğlendirmeyi sevmek sanırız.
Hayvanlarınkinden daha bilinçsiz bir bencillikle çocuklarımızı sevdiğimize kendimizi inandırarak onlarla eğlendiğimiz sürece bu batak kurutulamaz. Ruh mimarilerini bozduğumuz yavrular, ele avuca sığmaz olduklarında sinirlerimizi feci şekilde bozacak ve bizi şiddet kullanmaya tahrik edeceklerdir.
Zavallı yavrulara dayak atan Malatya'daki görevliler istisnai birer canavar değiller. Onlar bu toplumdaki ebeveynlerin yüzde sekseni içinden birer örnektirler. Şüphesiz bu bahtsızlar, kendi çocuklarına da aynı şekilde dayak atmaktadırlar, yoksa da edindiklerinde atacaklardır.
Meseleye bakacağımız nokta burası:
Maalesef insanlarımızın ezici çoğunluğu, hayvanlardaki dengeli yavru sevgisinin dahi bilincinde değillerdir.
Hayvancağız yavrusunu besler, okşar, onunla eğlenir ama sürekli bir oyuncak gibi kullanmaz, hayatta ihtiyaç duyacağı kuralları öğretmede en küçük taviz vermez.
Bizim eğitimsiz insanımız ise çocuğunu zati eşyası ve oyuncağı gibi hissettiği için ona vaktinde belletilmesi gereken hiçbir hayat kuralını benimsetemez. İster diplomalı olsun, ister diplomasız; çocuk eğitmekten aciz milyonlarca anne baba elinde evlatlar küstah, şımarık, yaramaz, sorumsuz bireyler şeklinde büyürler ama bir türlü gelişemezler. Anne babanın dengesiz sevgisi yüzünden her istediğini kolayca elde edebileceği duygusuyla yetişen kör bencillik kurbanı çocuklar, tahammül edilemez hale gelirler. Kendi ellerimizle ürettiğimiz bu sinir bozucu zavallıları öylesine yoldan çıkarmışızdır ki, beş altı yaşına geldiklerinde artık neredeyse iş işten geçmiştir. Birinci sınıf uzmanlık düzeyinde aile eğitimi ve ruhsal sağlık desteği alsak bile doğası bozulan çocuğu onarmak zorlaşır.
Bir an, başkalarının yanında kendi çocuklarına şiddet uygulayabilen anne babalarla karşılaşma oranımızı yoklayalım: Herkesin önünde fütursuzca çocuğuna şiddet uygulayabilenler böylesine çok ise, kendi evinde ve kendi çocuklarına şu Malatya'daki bakıcıların azgınlığını sergilemeyen kaç anne baba vardır?
Bu şiddet türüyle mücadele için önce anne babaların hayırsız sevgilerinin kökünü kazımakla işe başlamalıyız.
Çocuk dövmek bir başlangıç değil. Sadece kendileri de çocukken dövüldükleri için öğrendiklerini uygulayan insanların yanlışı da değil.
Çocuk dövmek, ahmakça sevme tarzıyla yaman birer hasta haline getirdiğimiz yavruların dayanılmaz davranışları karşısında aklımızı yitirmenin sonucudur. Bu bakıcılar ve sayısız miktarca benzeri anne babalar vahşi ve acımasız oldukları için öyle davranmıyorlar. Kendileri de çocuklukta aynı ahmakça sevgi ile çarpıtıldıkları için ruh hastası olmuşlardır ve ruh hastası haline getirdikleri yavruları ile dövüşmektedirler. Bu durum, yetişkinin masuma saldırısı değil, hiçbir şekilde yetişkin haline gelemeyen bir delinin başka bir deli ile dalaşmasıdır.