|
 |
 |
 |
 |
|
Bu sevinç 16 yılın ödülü
Süheyla annenin sevgisi spastik evlatlık Gözde'yi kurtardı. Her Anneler Günü'nde bunu kutluyorlar.
Süheyla ve İhsan Akkılıç'ın 25 yıl çocukları olmamıştı. 1989'da emekli oldular ve bir çocuğu evlat edinmek istediler. 9.5 aylık Gözde, Çocuk Esirgeme Kurumu'nda karşılarına böyle çıktı.
ONU KURTARACAĞIZ
Ama 15 gün sonra Gözde'de bir tuhaflık fark ettiler. Doktora koştular ve neden sonra öğrendiler ki Gözde spastikti; yürüyemeyecekti, gözleri de şaşıydı. Herkes "Geri verin bu çocuğu" dedi onlara. "Asla" dediler, "Onu seviyoruz ve kurtaracağız."
VE İŞTE KURTARDILAR DA...
Emekli ikramiyelerini ve daha fazlasını bu uğurda harcadılar: Ameliyatlar, tedaviler yıllarını aldı götürdü ama bugün 17 yaşında olan Gözde kurtuldu; zor da olsa yürüyor ve herkes gibi okula gidiyor...
Sevginin yarattığı mucize
Akkılıç çifti, 9.5 aylıkken evlat edindikleri spastik engelli bebeği, adı gibi 'Gözde'leri yaparak 16 yılda akranlarından farksız kıldı... Gözde de onlara bir kitap yazarak teşekkür etti.
'Hayata Gülümsersen Gülümser Sana.' Bu sözler, 17 yaşında spastik engelli bir genç kızın yazdığı kitabın adı olunca bin kat değer kazanıyor. Gözde Akkılıç gerçekten de gülümsüyor ve dediğine göre hayat da ona gülüyor. Oysa dünyaya ilk merhabası acıların acısı bir hikaye. 25 Nisan 1988'de, doğduğu Ankara Dr. Sezai Burak Hastanesi'nde öz annesi tarafından, 2 günlükken terk ediliyor. 15 gün sonra verildiği Sosyal Hizmetler Çocuk Esirgeme Kurumu'nda (SHÇEK), evlatlık alındığı aile tarafından "Bu çocuk sağlıksız" denilerek geri iade ediliyor... 5 Ocak 1989 tarihi ise hem Gözde, hem de 25 yıllık çocuksuz bir evlilikten sonra evlat edinme kararı veren Ankaralı Süheyla ve İhsan Akkılıç çifti için milat oluyor. Milli Savunma Bakanlığı'nın ilaç fabrikası ile Bayındırlık ve İskan Bakanlığı'ndan birkaç ay önce işçi olarak emekli olan, biri 41, diğeri 45 yaşındaki Akkılıç çifti, SHÇEK'te bakıcının kucağından ellerini onlara uzatan 9.5 aylık Gözde'yi alıp evlerine getiriyor. Ancak Süheyla Hanım, 15'inci günde Gözde'de bir tuhaflık seziyor. Minik bebek, başını tutamıyor, oturamıyor, altını değiştirirken sürekli kasılıyor. Gözlerinde ise şaşılık var...
HASTANEYLE TANIŞMA
Akkılıç ailesinin hastane maratonu da böylece başlıyor. Ankara Hastanesi'nde Dr. Sunay Duman, Gözde'nin gözlerindeki şaşılık için ilk ameliyatı yapıyor. Bu arada Gözde bir yaşını geçmiş olmasına rağmen hala yürüyemiyor, vücuduna hakim olamıyor. Doktor doktor dolaşan aileye sonunda Dr. Ömer Erçetin acı gerçeği açıklıyor. Anne Süheyla ve baba İhsan Akkılıç o anı şöyle anlatıyor: "Spastik (Celebral Palsy) kelimesini ilk kez Dr. Erçetin'den duyduk. Doktor, 'Beyin emretmiyor. Eğer iyi bir tedavi ve bakım olursa 5 yaşlarında sağlıksız olarak yürüyebilir. Allah yardımcınız olsun' dedi. Biz inanmayıp doktorlara gitmeye devam ettik. Bazıları Gözde'yi geri vermemizi bile söyledi. Ancak biz Gözde'yi, Gözde'de bizi çok seviyordu. Karar verdik. Kızımız için mücadeleye başladık." Celebral Palsy'nin kaslarla ilgili bir hastalık olduğunu öğrenince "benim kaslarımı alın, kızıma takın" diyen Süheyla hanım hep birlikte verdikleri mücadeleyi ise şöyle aktarıyor: "Emekli olduğumuzda toplam 40 milyon liramız vardı. O dönemde bu paraya üç daire satın alabiliyorduk. Bu paranın bir kısmını teşhis konuluncaya kadar geçen sürede tükettik. Sonra aylığı bir milyon liradan özel fizyoterapist tuttuk, kızıma ağız ve dil kasları için sürekli sakız çiğnetmeye başladık, onunla sürekli konuşuyorduk. 2 yaşına geldiğinde başını tutmaya, 2.5 yaşında ufak ufak konuşmaya başladı. Ancak artık masraflara yetişemiyorduk. Dönemin SHÇEK Genel Müdürü Melih Gökçek'ten yardım isteyince SHÇEK'in tayin ettiği bir fizyoterapist gelmeye başladı. Daha sonra da 35 kilometre uzakta açılan yeni bir rehabilitasyon merkezine gidip gelmeye başladık. O zaman beşinci katta ve asansörsüz bir evde oturuyorduk. Gözdemizi sırtımızda indirip sırtımızda çıkartıyorduk. Ama onun yüzündeki gülümseme tüm yorgunluğumuzu unutturuyordu."
İKİNCİ AMELİYAT
1.5 yıl her gün rehabilitasyon merkezine giden Gözde, 4 yaşında destek almadan koltukta oturabilir hale geldi. Bu kez de yürüyebilmesi için aşil tendom ameliyatına sıra gelmişti. 2.5 ay boyunca belden aşağısı alçıda kaldı. Artık tabanlarının üzerine basıyordu, rehabilitasyonlarla 17 yaşında bir yere tutunarak ya da kısa mesafede kendi başına yürüyebilir hale geldi. Gözde'nin 8 yaşında okula başlaması Akkılıç çifti için yeni bir mücadeleydi. Okul Öncesi Anne Çocuk Eğitimi Kursları'na giden Süheyla hanım, kızı okula başladığında da Gözde'yi her gün okula getirip götürmeye başladı. İlkokul 3'e kadar küçük bir arabayla okula taşıdığı kızı şimdi lise ikide... Hala yardım alıyor ama çok başarılı bir öğrenci... Kızlarını hala haftada bir gün rehabilitasyon merkezine götürdüklerini anlatan anne Akkılıç, şöyle diyor: "Gözde'yi sanki ben doğurmuşum. Bilmeyenler 'elin çocuğunu nasıl seviyor' dedi hep. Öyle bir seviyorsunuz ki. Can gibi. Doktorlar Gözde'ye yüzde 92 bedensel ve zihinsel engelli raporu vermişti. Ama Gözde ortada işte. Çok mutluyuz. Çünkü Gözde çok akıllı. Onu mutlu görmek, yüzünü güler görmek bize yetiyor." Gözde gibi bir kızı olduğu için "Her şeyim feda olsun" diyen baba Akkılıç da, "Terbiyesi, ahlakı, kültürü, toplumda kendini kabul ettirmesiyle mükemmel bir çocuk. Bugünler bizim için hayaldi ama Gözde kendi hayatını kurtardı" diyerek övüyor kızını. "Eğer maddi imkanımız olsa bir tane daha çocuk evlat edinirdik" diyen baba Akkılıç, "Bir anne çocuğunu 9 ay karnında taşır. Biz Gözde'yi yıllarca sırtımızda taşıdık. Gerekirse yine taşırız. Kitap yazdı. Yakında ikinci kitabı yayımlanacak. Gözde bize verebileceği en güzel ödülleri verdi" diye gururlanıyor.
Pınar ŞENGÜL / HABER MERKEZİ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
