|
 |
 |
 |
|
| Kız yurdu yaptırdı ama altında arabası bile yok
|
|
Ferhat Şenatalar gerçek bir yardımsever. Bütün olanaklarını zorlayarak Siirt'in Eruh kazasında bir kız yurdu yaptırdı. "Herkes okul yaptırıyor. Okula gidecek çocuk yoksa okul neye yarar? O yüzden de yurtlar çok önemli. Özellikle kız yurtları" diyor.
"Niye Kürtlere yardım ediyorsun?"
Ferhat Şenatalar bir yardımsever. Hayatını ihtiyacı olanlara adamış. Siirt'in Eruh kazasında bir kız yurdu yaptırdığı için alkış alacağına, büyük eleştirilere uğramış.
Bir araba köye yanaştı. Kız çocukları arabaya bindi. Bir çığlık, bir feryat, bir figan koptu. Dade, dadeee (anne) diye. Dilan Eruh'a ilk defa geliyordu... Ayağında terlikleri, çorapsız ayakları üşümüştü. Utangaç bakışlarla içeri girdi. Aradan iki yıl geçti. Dilan yepyeni elbiseleriyle pırıl pırıl görünüyordu. Dilan artık paylaşmayı öğrenmişti, bilgisayar kullanıyordu. Dişlerini her gün en az iki kere fırçalıyordu. İki takım iç çamaşırı vardı artık dolabında. Dilan okulunda koroya seçildi. Şarkılar, türküler, marşlar söylüyor, Ferhat Şenatalar Bey'in yolladığı müzik aletlerini kullanıyor. Dilan ve arkadaşları 8 ay gibi bir sürede öylesine büyük bir gelişme gösterdiler ki bu siyah ile beyazın zıtlığı kadar belirginleşti. Darısı tüm Eruhlu kızlarımızın başına... Yukarıdaki satırlar Eruh Kaymakamı Ozan Balcı'ya ait. Balcı Siirt'in kazası Eruh'u şöyle anlatıyor: "Eruh'un sosyolojik yapısı, çoğunluk olarak, kız çocuklarının okutulmaması fikrine dayanmaktadır. Bunun en önemli sebebi ailelerin, kızların okumasının günah, ayıp olduğuna inanmalarıdır. Bir diğer sebep bölgenin kültürel-geleneksel yapısında bulunan kız çocuklarının ergenliğe girer girmez evlendirilmeleridir ki bu çağ kızların 5 ve 6. sınıf dönemleri olan 12-13 yaşlarına rastlamaktadır. Vücut hatları belirginleşen kızlar okula çoğunlukla gönderilmemektedir. Bölgede aileler tarafından aile planlaması uygulanmadığından nüfus yoğunluğu fazladır. Okul çağındaki kızların çoğu, annelerinin sürekli gebeliklerinden ötürü, ya ev işleriyle uğraşmakta ya da küçük kardeşlerine  bakmaktadır. Bölgede maalesef bazı ailelerin okulu çocuklarının ahlakını bozan, onları kendi kültürel yapılarının dışına iten bir kurum olarak görmeleri gibi yanlış ve bağnaz bir düşünce tarzı da mevcuttur."
TERÖR BÜYÜK ENGEL OLMUŞ
Bir gün Eruh'a bir adam gelmiş. "Merhaba demiş, "Benim ismim Ferhat Şenatalar. Eğer kabul ederseniz Yatılı İlköğretim Bölge Okulu'nuzun eksiklerini tamamlamak istiyorum". İşte o güzel adamın hikayesi bu, altında arabası olmayan ama varını yoğunu Eruhlu kızlar için harcayan adamın hikayesi.
* Nereden çıktı bu yardım fikri? Yani nasıl aklınıza geldi bir yurt yaptırmak? Ben Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği aracılığıyla dört öğrenciye burs sağlıyordum. Ayrıca bir de kızım vardı, "Öğretmen Olacak" projesi içinde. Onların yıllık toplantısı esnasında Türkan Hanım (Saylan) "Bitirilecek işler var, azıcık destekle çok şey yapılabilir" dedi.
* Siirt'in Eruh kazasında daha önce bir kız yurdu varmış değil mi? Aslında 80'li yılların başında yapılmak istenmiş ama terör çıkınca duraklamış, 1989 yılında tekrar harekete geçmişler. Fakat yurt bittiği zaman terör yine artmış ve bu sefer öğrenci yerine askerler girmiş içeriye. 24 Eylül'de asker çıkınca kaymakam Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği'ne mektup yazmış.
* İlk ne zaman bölgeye gittiniz? 8 Kasım 2002'de Türkan Hanım ile birlikte gittik. Çok etkilendim. Sonra 4 kez daha gittim. Bütün yurdu baştan donattık. Bilgisayarlarını, yazıcılarını  aldık, fotokopi makinesinden masabaşı yayıncılık enstrümanlarına kadar her şeylerini sağladık.
* Sizin maddi durumunuz nedir? Sakın beni zengin falan zannetmeyin. Altımda arabam bile yoktur. Zaten maddi olarak 80 milyar bir yardım yaptım. O da kısım kısım. Benim zaten amacım bu. "Herkes bir şeyler yapabilir" diyorum ben. Zengin olmanız gerekmez, sadece yardım etmeye karar verin yeter. Öyle önemli projeler var ÇYDD'de o kadar az paralara öyle iyi işler yapabilirsiniz ki. Herkes okul yaptırıyor. Okula gidecek çocuk olmadıktan sonra okul neye yarar? O yüzden de yurtlar çok önemli. Özellikle kız yurtları. "Haydi kızlar okula" diyoruz ama şartlarını sağlamıyoruz.
* Bir de koro kurmuşlar galiba. Evet, son gittiğimde beni inanılmaz duygulandırdılar. 8-10 kişilik çift sesli bir koro kurmuşlar. Ama sadece onların değil öğretmenlerinin başarısı tabii. Oraya gidip bana "Ferhat Amca" diye bağırmalarını duydukça inanın en mutlu adam ben oluyorum.
* Yaptıklarınızdan dolayı alkış yerine eleştiri almışsınız galiba. Kaç tane, sormayın... "Niye Kürtlere yardım ediyormuşum, niye bu tarafa değil de o tarafa para harcıyormuşum? Aynı sorunlar İstanbul'un varoşlarında da var" diyorlar. Ben de diyorum ki "Oraya yardımı altında Mercedes'i, BMW'si olan yapsın". Ben elimden geleni yapıyorum. Ayrıca o, bu ne demek? Ben dünya vatandaşıyım istersem Afrikalılara yardım ederim.
MEKTUP YAZIYORLAR BANA
* Öğrencilerin çoğu düzenli  olarak size mektup yazıyormuş. Yazıyorlar. Hayatlarını anlatıyorlar. Oraya gittiğiniz zaman size o kadar yakın davranıyorlar ki sadece çocuklar da değil, oradaki herkes. Burada şehrin göbeğinde kimsenin beni arayıp sorduğu bile yok "Nasılsın?" diye. Efendim biz, iki tane yurt projesi gerçekleştirdik. Bir tanesi Eruh'taki yurt, bir tanesi de Midyat Kız Meslek Lisesi. Önemli olan idame gelirlerini sürdürecek sistemin bulunması. Ayrıca öğretmen yok. Bunun kesinlikle çözülmesi şart.
* Sizin bir de lafınız var "Hadi kızlar okula demekle iş bitmiyor" diyorsunuz. Tabii 12-13 yaşına kadar diyelim kızları bir şekilde okula gönderdik. Sonrası ne olacak? Çoğu evlilik yaşına geldi diye evlendiriliyor. Biz çok gördük böyle örnekler. Kızlar ise akıl almaz bir şekilde okumak istiyor. Mektuplarını bir görseniz, yanıp tutuşuyorlar okumak için. Dillerinde tek cümle, "Ferhat Amca bizi İstanbul'da okutur mu?" Çünkü dünyayı görüyorlar, internet var, televizyon var. Üstelik bunların çoğu daha Türkçe'yi bile iyi konuşamıyor. Yani uzun lafın kısası yatılı liselerin olması lazım.
* Bir gezi düzenlenmiş galiba. Eruhlu kızlar Marmaris'e tatile gitmişler. Sormayın. Nasıl parlıyordu gözleri. Marmaris Çağdaş Yaşam beş öğrenciyi davet etti. İlk gün nasıl utangaç davranıyorlardı. Sonra açıldılar. Bir tanesi dönüşte bana dedi ki "Ferhat Amca, hayatımda Eruh'un dışına çıkmadım. Marmaris güzelmiş, denizin suyunu içtim biliyor musun, tuzlu geldi."
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
