 |  |
 |
|
Aynı adam
Tozludur saçlarım, saçlarımdan devrilmiş sarayların dumanları savrulur
yüzüm yanıktır, yüreğime bir karanfil sokuludur ve partizanca darbelerin dünyaya inen şavkı benim göğsüme göğsüme vurup durur.
Ben dünyaya doğru yürümekle meşhurum bahar da sürgülenir içimde katranlar da hem koşarak yarattığım sevgiler vardır hem körlenmiş sevgilerin acısıyla koştururum.
Beni sular kocaman taşları parçalayarak hatırlıyor dağlarda ve beni hatırlatıyor çeltik tarlalarında aynı sular umutlu sakinlikleri lohusalıklarıyla.
Ben dünyaya doğru yürümekle meşhurum kökten dallara yürüyen sular gibi
yürürüm kömür ocaklarına, çapalanan tütüne yürürüm hüzün ve ağrılar çarelenir
dağların esmer ve yaban telaşından kurtula diye torna tezgahlarında demir.
Yürürüm çünkü ölümdür yürünülmeyen yürürüm yürüyüşümdür yeryüzünün halleri kanla dolar pazuları tarladakinin hızar gürültüsü içinde türkülenir bir öteki gökleri göğsümden aşırtarak yürürüm yağlı kasketimin kıyısında nar çiçekleri.
Aynı adam Ekim günlerinden beri gümbür gümbür gelirim teneke damların üstüne safi sinirden doğan güneş portakallar fırlatarak parlıyor benim adımlarımla anladım neden yorgunluk gülümserlik getiriyor insana.
Hayatın bana başat, bana avrat oluşunu öğrendim. İşçiler bunu kurşunlanarak öğrendi, on beşinde bir arkadaş inancını savunurken yargıca anladı bulana durula akmakta olan şeyi.
Yürüyorum azarlanıyorum fışkıran başaklarla iki bomba gibi taşıyorum koltuğumdaki bir çift somunu hurdahaş bir sancıyla geçiyorum badem çiçekleri altından gözlerim nemli değil, gözlerim namlu..
İsmet Özel
|
