Kadın çığlık çığlığa "İndirin bu adamı" diye bağırıyor

Bu köşede okuyacağınız olaylar 24 saat içinde gerçekleşmiştir. Hepsi gerçektir. Saat sabah 10.00 THY'nin check in bankosunun önündeyiz. New York uçağında bir saat kadar gecikme var. Yüzümüzü buruşturuyoruz. Yine mi? Tamamen laf olsun diye soruyorum. "New York'ta çok kar varmış acaba uçağın inişinde bir problem olur mu?" Kocam garip garip yüzüme bakıyor. "Yani bu da soru mu?" der gibi. "Ne var diyorum" gözlerimi açarak "Maksat muhabbet olsun". Şimdi soracak yine "Niye Suriye'ye gittiniz, İran'ı ziyaret ettiniz?" diye.... O ülkelere giriş çıkışlarınız varsa her nedense İstanbul'da sorun oluyor, Amerika'da değil. Görevli bu acayip soruma çok daha acayip bir cevap veriyor: "Hanımefendi eğer uçak inemez gibi bir durum olursa zaten buradan hiç kaldırmayız. Olur mu canım öyle şey!" Olur mu? Olmaz canım.

Saat 12.00
Pilotun anonsu duyuluyor. Kalkış sırası olarak ikinciymişiz. Ben zaten her zamanki gibi endişeli, koltuğun kollarına yapışmış beklerken, kocam uçakta verilen çorapların rengine söyleniyor. Sarı mıymış kırmızı mıymış? Niye sarı lacivert değilmiş? "Nasıl yani?" der gibi bakıyorum, kalkıyoruz.

8 saat sonra...
Akşam yemeği servisi başlıyor. Bir grup zeytinyağlı. Otur otur, zaten insan kendisini yemeye veriyor. Dayanamayıp "Sandviç var mı?" diye soruyorum. Yokmuş. Hepsi bitmiş. Öğle yemeğinden sonra bütün yolcular stok yapmış meğer. Peki ya azıcık bir peynir? Ekmeğimiz var zaten. Peynir de yokmuş. Kalmadığından değil. Artık tereyağ ve peynir vermiyorlarmış. Zeytinyağlı yiyecekmişiz.

11 saat sonra....
Pilotun anonsu tekrar duyuluyor. "Kötü hava şartları yüzünden New York'un üzerinde dolaşıyoruz, birazdan ineceğiz" diyor. Kocam korkmamam için teknik açıklamalar yapıyor ama nafile. "Tamam" diyorum "Şimdi turlayan başka bir uçakla çarpışacağız". Ne hayal gücü ama...

12 saat sonra
Tekrar bir anons. Efendim New York'a inen bir uçak yoğun kar yağışı yüzünden pistten çıkmış. Havaalanını kapatmışlar. Eee biz ne yapıyoruz peki? "Boston'a gidiyoruz" dedi pilot. Ya Boston'a inerken biz de pistten çıkarsak? Ya doğru dürüst inemezsek ya motor donarsa gibi abuk subuk bir sürü fikir geçiyor aklımdan. O sırada bir doktor anonsu duyuluyor. "Tamam" diyor arkamda oturan gençlerden bir tanesi, "Birazdan imam soracaklar." Sinirim bozuluyor, gülmeye başlıyorum. Neyse korkulan olmuyor sağ salim Boston'a iniyoruz. Hem de yumuşacık bir şekilde, sallanmadan. Tabii klasik olarak pilotu alkışlıyoruz. Var gücümüzle hem de.

14 saat sonra
Şaka değil yaklaşık 2 saattir uçağın içinde bekliyoruz. Ne bir açıklama ne bir uyarı. Tuvaleti kullanmak yok, cep telefonu yok. Niye? Bilinmiyor. Saatler geçtikçe uçağın içindeki sinir katsayısı artıyor. Bir adam diğer bir adamla kavga ediyor. Nedenini anlamadığım bir şekilde, ilk adama "Terbiyesiz" diye bağıran bir kadın, hakaretleri ardı ardına sıralıyor. Kadın susmuyor, adam susmuyor. Kadının sesi yükseliyor. Kocam yanı başımda 12 saatin sonunda, sigarasız, boş gözlerle önündeki koltuğa bakıyor. Herkes birbirine bağırmaya başlıyor. "Pilot nerede?" diye soruluyor. Hostesler yolcuların sırtını sıvazlıyorlar "Tamam, geçti" diye. Nedense... O sırada pilotun anonsu duyuluyor. Herkes bir anda susuyor, yumruklar havada donuyor. Ve pilot ne diyor biliyor musunuz? "Boston'a hoşgeldiniz!" Yemin ediyorum şaka değil. Arkada kan gövdeyi götürüyor, millet birbirine girmiş. Adam 2 saatin sonunda "Hoşgeldiniz" diyor. Nereye hoş geldik, havaalanının ücra köşelerinde bir yerdeyiz. Ne yaptığımız belli değil. Tuvalet yok, telefon yok. Pilot diyor ki "Push back aracı bekliyoruz." O ne ki? Uçağı geri geri çekecek olan araç. Yine iyi niyetliyiz. Kuzu kuzu beklemeye devam ediyoruz.

16 saat sonra...
Bir Amerikalı kadın cep telefonunu açıp konuşmaya başlıyor. Haklı çünkü motorların hepsi durmuş ayrıca Amerika'da cep telefonunu kullanmak kalkana kadar serbest. Bütün uçak tek bir ses halinde kadına saldırıyoruz. "Kapat o telefonu." Nasıl bir kıskançlıktır kardeşim, biz konuşamıyoruz ya. Kadın korkuyor, karşıdakine "Telefonu kapatmam lazımmış" diyor... Durumumuz acayip.

17 saat sonra
Hosteslerin bütün uyarılarına rağmen cep telefonlarını açıyoruz. Bu arada tuvalet izni de çoktan zorla alınmış. Hala uçağın içinde bekliyoruz. Kavga eden kadınla adam tekrar birbirlerine laf atıyor. Bu sefer olaylar daha da büyüyor. İşe başkaları karışıyor küfürler, laf atmalar derken tekme tokat birbirlerine giriyorlar. Kadın o sırada bir daha duymak istemeyeceğim bir ses tonuyla "İndirin bu adamı" diye bağırıyor. "Hayır" diyorum "Beni indirin." Ve Amerikan polisi devreye giriyor. Polis tarafların pasaportlarını incelerken biz de yardım çağrısı yapıyoruz, "Memur bey pilot kendini kabine kilitledi, açıklama falan da yapmıyor. Biz burada sıkıştık kaldık." Tekrarlıyorum. Bu bir şaka yazısı değil. Artık Biri Bizi Gözetliyor Evi'nde insanların niye birer canavara dönüştüğünü biliyorum. Haklılar. Çıldırmış bir şekilde önce gazeteyi, sonra THY İstanbul'u arıyorum. Meğer biz saatlerdir, New York havaalanının açılmasını bekliyormuşuz. Pistten çıkan araç kalkacak da pist açılacak da biz eğer Boston izin verirse tekrar kalkacağız... Sonra bir kar fırtınasına yakalanmazsak New York'a ineceğiz... Meğer plan buymuş. Peki yolcular ne olacak? Ne olacak canım. Yolcular koyun sürüsü. 12 saat uçtular, 6 saat daha uçağın içinde beklediler. Ama kendilerine herhangi bir açıklama yapılmadı. Bir rivayete göre kaptan pilot sivil kıyafetini giyip arkada ne olup bittiğine bakmak için bir süre uçakta turlamış... Şahsen ben buna hiç inanmak istemiyorum.