Devlet simitçisi

Beni en fazla etkileyen son haber, "İstanbul'daki simitçiler, ünlü modacımız tarafından çizilecek bir resmi üniformaya kavuşacak" haberi oldu. Bu haber, tarihi Çanakkale zaferimizin bir kısım yobaz tarafından laiklerin elinden çalınmasından bile etkileyiciydi doğrusu...
Dizideki babasının çevirdiği dolaplardan Havuç'un henüz haberinin olmadığı haberi de solda sıfır kaldı.
Bu Havuç isimli veletin, öyle dizideki babasının yediği herzelerden etkilenecek kadar salak olmadığı da açık ya, neyse...
Simitçilere metroseksüel bir "faça" tasarlandığı haberi, Mehmet Barlas ile Emre Aköz arasında kopan "dırdırın tarihsel kökenleri" tartışmasını da gölgede bıraktı.
Aslında bugün, pazar günkü SABAH'ta şahane bir yazı kaleme alan Ali Saydam'ın, okuyucuları ile nasıl papaz olduğunu da ele alabilirdim. Üzerinde saatlerce dans edilebilecek kadar verimli bir konuydu.
Ali Saydam, Tamer Karadağlı vakası üzerine geçen hafta yazdığı yazıdaki "cinas"ı anlamayan okuyucularına, yine çok "cinaslı" bir biçimde cevap veriyor, "Özür dilerim, farkında olmadan Tamer Karadağlı'yı savunmuşum" demeye getiriyordu.
Tıpkı benim, geçen hafta yediğim bir okuyucu fırçası gibi. Cuma günü köşeme "Üç Altın Heykel" başlıklı bir hikaye koymuştum. Birçok okur, beğendiği bu hikayenin kaynağını sordu. Bir okur ise, "Yazacak bir şeyin yoksa, bugün canım yazı yazmak istemiyor desene delikanlı gibi..." diyerek olayı, yazar üzerinde bir çeşit faşist baskıya kadar götürüyordu. Allah'tan okuyucu tasnifinde bir miktar deneyim sahibiyiz yoksa insan kafayı üşütür. Gelelim simitçilerin metroseksüelleştirilmesi projesine...
İlk bakışta kulağa hoş geliyor. Ne güzel, bir simitçiye yaklaşıyorsunuz,
Üstünde pırıl pırıl bir üniforma, saçlar uzun ve biryantinli olarak arkaya taralı, tiril tiril bir gömlek, tırnaklar pedükürlü, ayakta ise şimdilerde pek moda olan fırıncı küreği gibi iskarpinler ve aksansız bir İstanbul türkçesi (Bunu nasıl öğreteceklerse...)
Doğrusu, "hızlandırılmış tren" kadar tehlikeli bir proje gibi görünmüyor. Ama siz yine de, simitçiler hep birden, aynı elden çıkmış bir üniforma giyseler bunun kime zararı olur, diye düşünmeyin...
Çünkü işin bir de "demokratik" boyutu var. Belediye (yani devlet) kentin simitçilerine üniforma giydirme yetkisini kullanabilir mi, kullanamaz mı?
Ya bir simitçi, ben bu façayı giymiyorum, özgür bir insanım, istediğim gibi giyinir öyle ticaret yaparım, derse ne olacak?
Tard mı edilecek simitçilik işinden? Simit tezgahlarına "belirli bir biçim" verebilirsiniz elbette ama insanları belirli bir biçim içine sokmak başka şeydir.
Mesela, üniforma giydirildiklerinde bu simitçiler, "devlet simitçisi" mi olacaklar?
"Devlet simitçisi" olurlarsa, simitçi ile alışveriş esnasında bir "kamu alanı" yaratılmış olmayacak mı? O zaman türbanlı hatunlar, türbanlı olarak simit alabilecekler mi?
Netice itibariyle...
Liberal demokrat bir yurttaş, ortaya çıkıp da "Kardeşim burası Kore mi?" derse, ne cevap verilecek?
Simitçilerle başlayan "giydirme operasyonu", kokoreççilerle, balıkçılarla, işkembecilerle, patates soğancılarla devam ederse manzara ne olur?
Alın size bir tartışma konusu daha!.. Üstelik, Çeşme'nin İzmirliler'e mi ait kalacağı yoksa İstanbullular'ın egemenliğine mi gireceğinden daha faydalı bir konu, bence...