kapat
09.01.2002
 SON DAKİKA
 EDİTÖR
 YAZARLAR
 HABER İNDEKS
banner
 EKONOMİ
 FİNANS
 MARKET
banner
 TÜRKİYE
 DÜNYA
 POLİTİKA
 SPOR
 GALOP
 MAGAZİN
 SAĞLIK
 KAMPÜS
 NET YORUM
 HYDEPARK
 ANKETLER
 ŞAMDAN
 GOOOOL
 DİYET
 TATLILAR
 SAMANYOLU
 CİNSELLİK
 TELE ŞAMDAN
 PAZAR SABAH
 MELODİ
 ASTROLOJİ
 SARI SAYFA
 METEO
 TRAFİK
 ŞANS&OYUN
 ACİL TEL
 KÜNYE
 WEB REKLAM
 ARŞİV
 

Dün doğruydu, bugün yalan mı?

-Bu yılbaşı yalnızdım
-Ayrıldınız mı?

-Evet!

-Ne diyeyim? Hayırlısı... Ama birlikte iyiydiniz be!

-Hııı!

-Merakıma bozulma ama, sormadan yapamadım: O da yalnız mı geçirmiş acaba yılbaşını? Hani şey diyorum... Belki bir daha denersiniz.

-Hayır, belki kalbi yalnızdı ama bayağı "kalabalık" arasında geçirdi yılbaşını...

(Sessizlik)

-Biliyor musun asıl neye bozuluyorum? Çevresindeki herkese "Heyooo! Sevgilimden ayrıldım! Beni bekle hayat, geliyorum!" diye sevinç çığlıklı mesajlar atmış; mailler göndermiş... Oysa ayrılırken ağlıyorduk birlikte. Ve beni ayrılmayı öteden beri hesaplamış olmakla suçluyordu.

-Ne demek istiyorsun?

-Hiç!.. Yani... Bu kadar sevinecekse neden birlikteydik, neden ayrılmakta zorlandı? Ve... İnsan sevgilisinden ayrıldığını sevinçle etrafa haber veriyorsa gerçekten sevgilisinden söz ediyor olabilir mi? Beni hiç sevmemiş sanırım... Ya da benim aklım ermiyor bütün bunlara!

(Sessizlik... Uzun, çok uzun sessizlik... Bir tür dil tutulması sanki!)

***

Yeni yılın üçüncü günü...

Bir cafe'de bu konuşmaya istemeden tanık oluyorum.

Tanıdık bir olay örgüsü...

Tanıdık bir çıkmaz sokak tarifi...

Tanıdık bir şaşkınlık..

Ve sancı...

Aklıma D.H.Lawrence'ın sözleri geliyor: "Hepimiz yalancıyız; çünkü dünün doğruları yarının yalanları olup çıkıyor." Tam böyle miydi usta yazarın sözleri, şimdi hatırlamıyorum. Ama hatırladığım hali kafamdan geçenlere uygun düşüyor.

Çıkıyorum cafe'den dışarı...

Hava buz gibi!

Yürürken nasıl bir kıtlık ekonomisi içinde yaşadığımızı düşünüyorum.

Hayır, eşyaların, malların, para-pulun kıtlığından söz etmiyorum.

Duyguların kıtlığından söz ediyorum...

Sevmenin, iktidar duygusunun, heveslerin, arzuların, hazların ekonomisinden söz ediyorum.

Nasıl da kıtlık bilinci yapıştı modern insanın yakasına!

Üstüne üstlük zaman da kıt!!!

Hiçbir şey yetmiyor bize artık!

Bu yüzden her şeyden bir parça alıp duygu ambarına atıyoruz... (Aman elde bulunsun!)

Bir parça sevgi; birkaç parça sevilme; bolca pohpohlanma ve onaylanma (bu makarna, un nevinden sayılıyor!) duygusu; cinsel zafer öyküleri ve eğlenme tatmini... Kapıp bir yana, en azından belleğimize atıveriyoruz bunları.

O nedenle farkında değiliz ya, hayata da sürtünüp geçiyoruz.

O kadar! Sürtünüp geçiyoruz...

"Aman elde bulunsun!" diye peşinden koştuğumuz ve dar vakitlere sığdırdığımız nice duygu zihnimizde, kalbimizde, hayatımızda damıtılma imkanı bulamıyor.

Hatta bu kıtlık bilinci ve korkusu yüzünden bazılarımız stokçudan da beter; bir tür yağmacı gibi davranıyor. Bir duygu işportasından ötekine yağma heyecanıyla koşuşturuyor bazılarımız.

"Haydi biraz da şu duygudan tadalım, haydi eksik kalmasın, şunu da yaşayalım!"

Bu durumda...

"Sevgilim" sözü eski çağlardaki ağırlığını taşımıyor elbette!

Ağırlık deyimini sadece "kiloca" kullanmıyorum.

Eskiden sevgili olmak zamanı durdurmak; dahası zaman duygusunun dışına çıkmaktı!

Bugün her şey gibi ilişkiler de hızlı!

Son sürat duvara çarpmanın heyecanını taşısalar "trajik serüvenler" gözüyle bakardım belki!

Fakat ne gezer! İlişkilerin kaderi artık hızla yaşlanmak, hızla gelip geçmek, hızla kabuk değiştirmek...

Üstü açık, rengi gök mavisi Mustang'in sürücü koltuğunda, saçlarınızı rüzgara bırakarak uçsuz bucaksız bir asfaltta ilerlemek sanıyorsanız günümüz ilişkilerini, biraz daha düşünün derim...

Bugünün ilişkilerindeki hız hastayı hastaneye yetiştirmeye çalışan ambulanslarınkini andırıyor daha çok!..

İşte bu yüzden...

Bu yüzden, sevgili gitmesin diye ayaklarına kapanan genç kadın veya adam, sevgili gittikten hemen sonra koşup bilgisayarının başına geçiyor ve yakın dostlarına mektup gönderiyor: "Sevgilimden ayrıldım ey hayat! Sıkı dur, ben geliyorum!"

Oysa bilmiyor ki, hayat da bizi beklemiyor!

Biz ne zaman peşine düşsek, hayat daha hızlı yol alıyor bir başka durağa doğru!

"Bekle Beni Gelmeyeceğim"
Önce Yeni Binyıl'da, sonra da SABAH'ta bir süre Pazar günleri köşemi ayırdığım öykülerimin ne zaman kitap olacağını soruyordu okurlarım. Doğrusu pek üstünde durmamıştım; bu öyküler günlük gazetenin sayfalarında ömrünü doldurmuş sayılsın istemiştim...

Derken aralarından 21'ini seçip kitap yapmaya karar verdim. Deyim yerindeyse "son bakışta aşk öyküleri"ydi kitap için seçtiklerim. "Bekle Beni Gelmeyeceğim" adıyla Kırmızı Kitaplar'dan çıktı. Artık kitapçılarda!

Geçen ay birkaç söyleşide öykülerimi kitaplaştırmaktan söz ettiğimi gören ama kitabı bulamayınca "Ne oldu?" diye soran okurlarımın bilgisine...



<< Geri dön Yazıcıya yolla Favorilere Ekle Ana Sayfa Yap

Copyright © 2001, MERKEZ GAZETE DERGİ BASIM YAYINCILIK SANAYİ VE TİCARET A.Ş. - Tüm hakları saklıdır