Şiirin "Kara Şairi" Ece Ayhan, tek başına tüm hayatının muhasebesini yapıyor bir hastane odasında. Tıpkı "kamikaze kuşlar"ı misali...

TARİHİMİ Mİ UNUTTUM?
Sözü hastalığına getirmek istemiyorum.

Ama o, söz sandığının kilidini söküyor:

"Buraya ne zaman geldiğimin tarihini tutamıyorum. Bir mi, iki ay mı oldu? Önce Ortopedi'de yattım. Sonra Genel Cerrahi'de, sonra bir yere daha götürdüler, galiba Nöroloji. Sonra bir yer daha, şimdi de burası... Her halde görevlerini yapıyorlar, ne bileyim. Çanakkale'de hastanede yatıyordum. Metin Üstündağ telefon etti. Çok karamsardım. Alıp buraya getirdiler işte..."

Peki, şimdiki hastalığın?

"Şimdi damar tıkanıklığı var. Şeker de ortaya çıktı."

"Şeker gibi adam olduğun için..." diyorum.

"Keşke olsam" diyor.

Bir süre önce de Heybeli'de yatmış...

"Ne bileyim, lenf tüberkülozu dediler. Ondan önce de Koşuyolu'nda... Orada da kalp büyümesi teşhisi kondu."

'NASIL BULURUM ONCA PARAYI?'
"Nasıl geçiyor burada günlerin? diye soruyorum.

"Sabahları biyolojiye gidiyorum. Öğle vakti oksijen tüpüne sokuyorlar. Hani vurgun yiyen süngercileri soktukları tüp var ya, işte ona... Her seansı 25 milyon imiş. 50 seans alacaksın dediler. Nerden baksan bir buçuk milyar... O para bende nerde yahu? Bugün radyolojiye gidecektik, haber gelmedi. Yarın götürürler artık."

- Burada okuyabiliyor musun?

"Her gün ancak bir gazete alabiliyorum. Pazar günleri ise bazen iki gazete..."

- Buradan çıkınca ne yapacaksın?

"Galiba İstanbul'a yerleşeceğim. Şimdi bana soruyorlar, herkes seni çok seviyor diye, neden buradasın? Ne diyeyim? Getirip buraya koydular beni. Bu işin tam bir tedavisi yok. Her halde tam iyileştiremezler."

Ve kendi hayatını anlatır gibi, kuşların "kamikaze" hikâyesini anlatıyor:

"Kuşlar, kışın sığınacak sıcak bir yer ararlar. İçlerinden biri kendisini feda eder. Kamikaze misali, bir caminin ya da kilisenin vitrayine gagasıyla saldırır. Vitray kırılır, kuş ölür, ama arkadaşları kırıktan girerek sıcak bir yuva bulurlar. Leyla Gencer, bir tarihte Aya İrini'de konser veriyordu. Birden kubbede bir güvercin alkışı koptu. O kuşlar da kamikaze arkadaşlarının ardından sığınmıştı Aya İrini'nin kubbesine. Leyla Gencer çok şaşırmıştı."

Şiirimizin "Kara Şair"i, bir süredir, bir başına hayatının muhasebesini yapıyor bir hastane odasından bir başkasına koşturularak. Tıpkı o "kamikaze kuşlar"ı misali hayatın ak, ölümün kara vitrayine şiirini ve bilincini çarpa çarpa... Orada, akşamın alacasında "bakışsız bir kedi" olarak bırakıyorum onu.

"Dirim kısa ölüm uzundur" diye tanımladığı "cehennet"inde...

Geç saatlerin denizinde "meçhul bir öğrenci anıtı" olarak...

Günün lambasını üflüyor ve çıkıyorum.