Sınıf demenin mümkün olmadığı sınıfta, çocuklara barışı anlatmak için oradaydı. Kırık dökük de olsa birkaç sıra vardı. Sınıfın sobası yerle bir edilmişti ancak mevsim yazdı. Kara tahta ve serçe parmağın tırnağı büyüklüğündeki tebeşirler de duruyordu. Ama çocuklar...

Lorite, Veset, Hasani, İnran ve diğerleri yoktular. 2 ay önce okulun kapısına kilit vurduklarında, anne şefkatiyle sarılıp sarmaladığı, acımasız savaştan uzak kalabilsinler diye dualarla vedalaştığı öğrencilerinden bazıları yanındaydı ama çoğu savrulup gitmişti. Kosovalılar işte topraklarına dönüyorlardı. Ama Liza öğretmen, hayatının en acı yoklamasını yapıyordu. Bir sıranın üstünde açtığı yoklama defterinde sıralanan 22 ismi umutsuzca okudu. Sesinin titremesini engellemeye çalışırken "Bugün olmazsa yarın diğer çocuklar da gelir" diyordu.

Sanki birbirlerine sokulunca çoğalabilirmişçesine, içiçe oturan çocukların sayısı sadece 8'di sınıfta. Çocuklar birbirlerinden duyduklarını dillendirdiler. Loriete anne ve babasıyla Makedonya'daki bir kamptaydı. Vesel'i ablası uzaklara göndermişti. Ama Hasani... Hiçbirinin dili "Hasani öldü öğretmenim" demeye varmadı. Öğretmen Liza da "bir daha" "Hasani nerede?" diye sormadı. Yoklama defterine tek bir işaret koymadı. Yere atılmış dünya haritasını, masanın üstüne yatırdı. "Bu haritada artık bize ait topraklar da var" dedi. Kara tahtaya "Özgür Kosova" yazdı ve sınıftan çıktı.

Fügen ÜNAL ŞEN