10 yıl geçmeden kendime yeni ayakkabı almam

- Siz çalışmaya devam ediyorsunuz hâlâ. Neden?
- C.A: Mecbur olduğum için yapıyorum. 150 kavga, gürültü, kaza geçirdim, tehlikeli filmleri 150 bin liraya çektiğim zaman arabeskçiler 20 milyon lira alıyorlardı film başına.

- Yoksa yapmaz mısınız?
- C.A: Yapmam! Artık ruhumu sakinleştirmek ihtiyacı duyuyorum.

- Hayalleriniz gerçekleşti mi, var mı yeni hayalleriniz?
- C.A: Son bir hayalim var: Köyüme gitmek, yaşlılığımı orada geçirmek. Kerpiç evimi, kırlangıçların yuva yaptığı ahırı, hep bunları düşünüyorum. Gençliğimdeki o hürriyet, o kaygısız, sorumsuz özgürlük...

- Neresi orası?
- C.A: Eskişehir. Karaçay Köyü.

- Birlikte ne yapmaktan hoşlanırsınız?
- C.A: Balık tutardık ailece. Betül oturur, yemleri takardı oltaya.
- B.C: Boğaz'da bizi herkes ezberlemişti.

- Cüneyt Arkın'ın beğenmediğiniz yanı yok mu hiç?
- B.C: Eskimeden asla yeni bir ayakkabı almaz kendine. Eski giysilerini atmaz, ondan gizli dağıtırım. Tutumludur.
- C.A: Betül'ün eli açıktır. "Çok harcama," derim. O da "Ya, bu yaştan sonra ne olacak," der. 10 yıl geçmeden ayakkabı almam. Niye alayım ki! Bir de köylüyüz ya, toprak, mal seviyoruz. Ne kazansam ev, arsa alıyorduk. İyi ki de almışız.