  |
|
Onun kahramanları
Yılın son dersiydi. Biraz da keyif için öğrencilerime hayali ya da gerçek kahramanlarının kimler olduğunu sordum. Hepsinin bir yanıtı vardı. Ders bitti. Odama çıktım. İçlerinden biri arkamdan geldi. "İzin verirseniz ben kendi kahramanlarımı anlatmak istiyorum size, sınıfta anlatamazdım" dedi. Dinledim.
"Güneydoğu'da bir ilçede (adını verdi ama yazmayacağım) okudum ilkokulu. Okul bitti. Kızlar okula gitmezdi bizim orda. Çeyiz için elime verilen danteli örüyordum yol kenarına oturmuş. Kaymakam Uğur Kılıçarslan gördü, neden o saatte okulda olmadığımı sordu. Babam okula göndermiyor, 'paramız yok diyor' dedim. Kaymakam elimden tuttu babama gittik. "Bu kız okuyacak, masraflarını ben karşılayacağım." dedi. Ortaokula başladım. Okul bitti. Benim hayallerim de bitmişti, kaymakam ilçeden gitmişti. O kaymakam benim kahramanımdı.
Okumalıydım. Milli Eğitim Müdürü Muammer Sarı'ya gittim. Durumu anlattım. O babamla konuştu, kayıt süresi bittiği halde liseye kaydımı yaptırdı. Lise bitti, hayallerim yine bitti. Muammer Sarı gitmişti. O benim kahramanımdı.
İlin valisi Osman Acar'ın başlattığı "Toplumu Kalkındırma Projesi"nde çalışmaya başladım. Bu arada beşik kertmesi olduğum akrabamla evlenme zamanım gelmişti. Vali gitmişti ve yine hayallerim bitmişti. O vali benim kahramanımdı.
Karar verdim bu çarkın dışına çıkmalıydım. Projeden aldığım parayı babama veriyordum, vermekten vazgeçtim. O parayla dershaneye başladım. Bunun için şiddet görmeye de başladım. Evden kovmakla tehdit edildim, iş yükümü artırdılar. Ama vazgeçmedim geceleri ders çalıştım. Beşik kertmemi ona iyi davranarak oyaladım.
Üniversite sınavında il beşincisi oldum. Ağabeyim de üniversiteyi kazandı. Odada bir köşede o, bir köşede ben babamızı bekledik. Geldi. Ağabeyimi alnından öptü ve onunla gurur duyduğunu söyledi. Bana geldi, ben de aynı şeyi söyler diye umarken yüzüme tükürdü, onu rezil ettiğimi söyledi. Dövdü, odaya kilitledi." (Bu bölümü anlatırken tutmaya çalıştığı gözyaşları sele döndü. Ama devam etti.)
"Bir fırsatını bulup Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği'ne faks çektim postaneden. Onlar "Biz gelip seni alırız" dediler, onlar da benim kahramanımdı.
Bu arada fakülteye kayıt süresinin dolmasına iki gün kalmıştı. Bir ara radyosunda çalıştığım Murat Abi vardı. Üniversiteyi kazanırsam haber vermemi istemişti. Ona gittim. Bana Ankara'ya gidip kaydımı yaptırmam için 450 milyon lira verdi. O Murat Abi de benim kahramanımdı.
Geldim kayıt yaptırdım. Yurda yerleştim. Çoğu zaman parasız kaldım, yazları geçici işlerde çalıştım. Şimdi okulu bitiriyorum." dedi.
Evet, o hayatının kahramanlarının adlarını tek tek aklına yazmış. Şimdi iletişim fakültesini bitiriyor, ailesinin yanına dönemez. O, yeni yılda yeni kahramanlarını bekliyor. Orada mısınız?
|
