|
 |
 |
 |
 |
|
İlk 24 saat ağlamayla geçti ve annesi fısıldadı: İyi olacağız
"...Hasta olduğumu anneme söyleyecek kadar güçlü değildim. Dr. Reeves'in ofisinden eve döneli henüz az zaman geçmişti ki Rick Parker, yalnız kalmam gerektiğini düşünemeyerek yanıma geldi. Rick'e haberi anneme veremediğimi söyledim. 'Ona söylemek istemiyorum' dedim. Rick bunu benim için yapabileceğini söylediğinde kabul ettim. Rick annemle (Kuzey Dallas'ta Plano'da oturuyor) telefonla konuştuktan sonra yine ağlamaya başladım. Rick sakin bir biçimde, 'Ağlaman çok doğal bir şey. Hatta bu senin için iyi. Lance, bunun tedavisi mümkün. Bu şey hız kesen bir tümsek. Bu şeyi yenmenin bir çaresine bakmalıyız' diyordu. Rick'in söylediklerine hak vererek kalktım ve hemen söylemem gerektiğini düşündüğüm öteki insanlara telefon etmeye başladım. Avrupa'da yarışta olan Motorola takımından arkadaşım Kevin Livingston'ı aradım... Daha sonra Austin'deki en eski ve en iyi arkadaşım olan Bart Knaggs'ı aradım... Arkadaşlarım ve ailem birer birer yanıma geldiler. Lisa (sevgilisi) da geldi. Annem kulağıma 'İyi olacağız' diye fısıldadı. 'Bu bizi yenemeyecek. Uğraşmamız gereken çok şey var, ama bizi yenmesi olacak bir şey değil. Beni bununla denemeye bile kalkma' dedi. Bir müddet öylece ağladık ama bu çok uzun sürmedi; çünkü konuşacak çok şeyimiz vardı. Hep birlikte oturduğumuzda Dr. Reeves'in koyduğu teşhisi açıkladım. Üzerinde durulması gereken konular, verilmesi gereken kararlar vardı ve fazla zamanımız kalmamıştı; ertesi sabah saat 7'de ameliyat olacaktım..."
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
