  |
|
Bir iyilik, bir mutluluk
Dünya hayatında gösterdiğimiz her iyi davranış ve güzel paylaşımlar sadece dünya hayatında değil, Ahiret'te de karşımıza mutluluk olarak çıkacak. İnsanlara gösterdiğimiz her tebessüm, her şefkat karanlıkta bize aydınlık yaratacak. Şimdiden bu fenerlerden edinmeye gayret edelim.
Hayatımız kendi hızında durmadan akıp gidiyor. Ne biz ona dur diyebiliyoruz, ne de o bize durmamızı hatırlatıyor. Ve yaşamın bu hızında her zamankinden daha hızlı olmak zorundayız. Çünkü yaşadığımız günler yavaşlamamıza izin vermiyor. Hele hele Ramazan'ın uhrevi dünyasında oruç maratonunda koşuyorsak, dünden çok daha hızlı olmak zorundayız. Çünkü Ramazan, irade, sabır, yardımseverlik, cömertlik, güzellik gibi sıfatların ayaklarımıza kanat olarak takıldığı bir zaman dilimidir. Bu dönemde kazandığımız bu güzel hasletleri sürdürebilirsek tuttuğumuz oruçlar anlamını bulmuş olacaktır. Ama zoraki tutulan oruçlar, tebessümsüz kalkılan sahurlar, gün içinde yapılan hoşgörüsüz davranışlar bir doping maddesi gibi orucumuzun anlamını zedeleyecektir. Sonu olan bu dünya hayatında, ölümden sonrası için biriktirebileceğimiz tek şey insanlık merkezinde yaptığımız davranışlar olacaktır. Ramazan tüm bunları bize kepçeyle sunmaktadır. Bizim almaya ne kadar istekli olduğumuz önemlidir. Bu dönemlerde Ahiret için yaptığımız yatırımların, ne derece önemli olduğunu bir hikayeyle paylaşalım isterseniz:
ÇORAP BİLE GÖTÜREMEZ!
Çok zengin bir adam, çocuklarına şöyle vasiyette bulunur: "Ben ölüp yıkanınca, şu eski çoraplarımı ayağıma geçirin, ben bunlarla gömülmek istiyorum." Vakit saat gelir zengin adam vefat eder. Cenaze yıkandıktan sonra oğulları, eski çoraplarını alıp getirirler: "Babamızın vasiyeti var, şu eski çorapları ona giydireceğiz" derler. Hoca bunu katiyen kabul etmez. Bu sefer müftüye çıkarlar. O da "Dinimizde böyle bir şey yok" deyip reddeder. Babaların vasiyetinden vazgeçmek mecburiyetinde kalırlar. Cenazeyi defnedip, evlerine dönünce komşularından biri, elinde bir mektupla gelir. "Babanız çok önceleri bu mektubu bana vererek, benim cenazem gömülüp oğullarım eve dönünce kendilerine ver demişti" der. Mektubu açıp okuyunca, babalarının en son ibretli dersini şu ifadelerle verdiğini görürler: "Evlatlarım, işte gördünüz; eski çoraplarımı bile kabrime götüremedim. Aklınızı başınıza alınız. Ne yapacaksanız hayatta yapıp, öbür aleme gönderiniz. Aldanmakta fayda yok." İşte böyle ölüm bizi yaşamdan koparıp aldığında, götürebileceğimiz tek sermayemiz, sevaplarımız olacak. Yani iyi davranışlarımız, güzel duygularımız, paylaştıklarımız, yardım ettiklerimiz... Onun için gelin bu Ramazan, aslında her gün her saat ölümden sonrasına götürebileceğimiz azıklardan biriktirelim. Onlardan bol bol yanımıza almaya çalışalım. Çünkü gün gelecek dünya hayatımız sonra erip, mezarda tüm sevdiklerimizden ayrı yapayalnız kaldığımızda onlara çok ihtiyacımız olacak. Her tebessümümüz, her şefkatimiz, her sevgimiz mezarın karanlığında bize aydınlık olacak. Hadi, şimdiden bu fenerlerden edinmeye gayret edelim.
Adem Özbay
|
