Bu hastalık okyanus gibi aylarca yüzüyorsunuz

- Peki neden şimdi konuşmaya karar verdiniz?
- Geçtiğimiz hafta kendimden çok dua ettiğim dört çocuk annesi, dünya iyisi bir kızın o okyanusu geçememesiyle çok sarsıldım. Ve birçok kanser hastası benden konuşmamı istiyor. Ben artık iyiyim, bu Dünya Kanserle Savaş Haftası'nda belki birkaç hasta kardeşime iyi gelebilirim diye düşündüm. Hem konuşmam belki bana da iyi gelebilir. Çünkü tamamen iyileşmeye odaklandığım için kendimi çok kastım. Belki de hâlâ burnum kemoterapiyi anımsatan bir koku aldığında dayanılmaz mide bulantıları hissetmem bundandır.

- Kanseri okyanusa benzettiniz?
- Ailenizle harika bir yatta giderken uçsuz bucaksız bir okyanusun ortasında denize düşmüş gibi oluyorsunuz hastalığınızı öğrendiğinizde çünkü. Anlatılmaz, korkunç bir yalnızlık. Başlıyorsunuz yüzmeye, aylarca... Bir gün karaya ulaşma ümidiyle. O yolda açlık, susuzluk, köpekbalıklarına bir organınızı kaptırmak var, bedensel ve ruhsal türlü acılar var. Bir karaya ulaşabilseniz çektiğiniz o her türlü acıya, kaybettiğiniz her şeye değecek. İşte benim en dayanılmaz bulduğum; onca acıyı çekip de karaya varamamak...