Bu filmi görün

Küçük ve iddiasız filmler vardır. Oscar'lara aday olmaz, festivallere katılmaz, eleştirmenlerin bile dikkatini pek çekmezler. Ama insanı öylesine yüreğinden yakalayan, duygularımızı öylesine coşturan filmlerdir ki bunlar, nerdeyse sinemanın, en azından popüler ve kitlesel bir sinemanın temel taşlarından olduğunu düşünürsünüz. İşte Kalbini Dinle de bunlardan biri. Çağdaş New York'ta, bir yetimhanede anababasız büyüyen bir çocuğun, içgüdüsel biçimde ve yorulmadan onları araması. Çok özel koşullar nedeniyle ikisi de çocuktan haberi olmayan ve çoktan ayrılmış anababanın, kaderin ördüğü ağlarla adım adım ona yaklaşmaları. Ana-baba-çocuk ilişkisine, belki eski klasik romanları (Charles Dickens'dan Kemalettin Tuğcu'ya) hatırlatan, ama güncel bir sos katılmış bir yaklaşım. Ama, belki asıl önemlisi, filmin tam kalbinde duran müzik. Çünkü, erkek kahramanımız parlak bir rock şarkıcısı, kadın ise New York Filarmoni Orkestrası'nın gözde çello sanatçısıdır. Ama ikisi de bu yeteneklerine sırt çevirmişler, kendi içlerine kapanmışlardır. Ya küçük çocuk? Sokakta onu bulup himayesine alan ve yetenekli küçüklerle para kazanan serserinin (bir kez daha unutulmaz Robin Williams) taktığı isimle, August Rush? (yani 'ağustos güneşi'). O da elbette çok yeteneklidir; günümüzün Mozart'ı denecek kadar. Üstelik popla klasik arasında hiç ayrım yapmaz, ikisine de dehasını katar. Ve bu güzel film, belki esas mesajını böyle verir: Müzik türleri arasındaki ayrımlar yapaydır. Esas olan, iyi ya da kötü müzik olmasıdır. Ve Central Park'taki o muhteşem konserde, yalnızca ayrı düşmüş bireyler değil, farklı müzikler de buluşur ve birbirlerine kavuşurlar. Evet, kalbinizin sesini (ya da benim öğüdümü) dinleyin ve bu filmi görerek kendinize güzel bir armağan verin...

KALBİNİ DİNLE * * * *
(August Rush)/ Yönetmen: Kirsten Sheridan, Senaryo: Nick Castle, James V. Hart, Görüntü: John Mathieson, Müzik: Mark Mancina, Oyuncular: Freddie Highmore, Keri Russell, Jonathan Rhys Meyers, Terrence Howard, Robin Williams, William Sadler/ Amerikan filmi.