Galatasaray'da 50 yıl sonra buluşmak

Haziran ayında da yazmıştım: Galatasaray Lisesi 1957 mezunları olarak 50. yılı kutladığımızı. Ama o zaman tam bilmiyordum; asıl kutlama, aralık ayının ilk pazar günü yapılan törenmiş. Böylece hem sabah, hem de gece bir yemekte yeniden buluştuk. Bu kez olabildiğince eksiksiz bir şekilde... Galatasaraylılığın anlamını yeniden düşündük, ülkemizin durumu üzerine ahkâm kestik, ölenleri andık, kalanlarla kucaklaşıp okul anılarımızı tazeledik. Bizim fen sınıfının en az kayıp vermiş sınıf olduğuna sevinmeyi denedik. Özellikle Galatasaray Eğitim Vakfı'nın başkanı İnan Kıraç'ın konuşması bana ilginç bilgiler verdi. Ülkemizde 20 milyonu aşkın Galatasaraylı vardı. Okulu kastetmiyorum elbette, takımı kastediyorum!.. Ama bu bile, futbolla ilişkimiz olsun olmasın, bizim için hem büyük bir onur, hem de sorumluluk değil miydi? Ayrıca Galatasaray'ın artık kadınların eline geçmek üzere olduğu konusunda sayılar konuştu. Yalnızca ilk kez bir kadın müdürümüz olduğu için değil, öğrenci sayısında da kızlar erkekleri hafiften aşmıştı. Kim derdi, kale böyle düşecek diye? Ama kendi adıma, yalnızca erkeklerin okuduğu okulların hayli maço kişiliklere yol açtığına inanmış biri olarak, bu duruma sevindim. Ayrıca çok özel anlar yaşadık. 1957'de çıkmayan mezuniyet yıllığımız, 50 yıl sonra, hem de en görkemli biçimde çıkarılmıştı. İçinde çok güzel yazılar, paha biçilmez resimler vardı. Ben de kendimce hayli çaba göstermiştim; iki yazı ve eski albümlerden çıkardığım resimlerle... Ayrıca o akşam gösterilip çok beğenilen barkovizyon filme metin yazmış, Tambur adlı öğrenci dergisine de bir şeyler çiziktirmiştim. Doğrusu yıllardır kendimi bu denli Galatasaraylı hissetmemiştim! Çok güzel bir konser veren ve artık Galatasaraylılar Derneği'nin başkanı olma işini de yüklenmiş olan Candan Erçetin'e o harika Elbette şarkısından sonra, bu kelimeyi ne kadar sevdiğimi anlatma fırsatı da buldum!.. Velhasıl 50. yıl çok iyi geçti. Umarım 60. yılda yine buluşuruz...