Oğlu için NATO'yu bıraktı

-İnsanların bir karanlık tarafı vardır. Bazen kendisinden de sakladığı, yüzleşmek istemediği... Birbirinize karanlık yanlarınızı da açabildiniz mi bu 36 yıl boyunca? - C.B: Benimle bu yanını da paylaştı. - M.A.B: Çok karanlık, söylenecek şeyler değil. Karanlık derken, utanılacak şeyler değil... - C.B: Ben söyleyeyim. Yetersizlik endişeleri. "Bunu yapıyorum, yetersiz miyim?" gibi... Ben bu itirafları yük gibi görmem. Tam tersi evliliği pekiştirirler.

- Cemre Hanım'ın sizden yardım istediği dönemlerde, eşinizin size gösterdiği gibi aynı sabır ve içtenliğinizle yanında mısınızdır? - M.A.B: Cemre yardım istemez, yardım verilmesini bekler. Evliliğimizin ilk 15 yıllık döneminde neredeyse tüm yükü üzerime alarak ben Cemre'ye destek verdim. NATO döneminde, çocuğumuzun anaokul dönemlerinde... Sonra işinde de sürekli kışkırttım. Daha iyi bir yere gelmesi için destekledim. - C.B: Beni bıraksa NATO'nun arşivinde, eski dönemleri okuyup hayatımı geçirirdim. Milletlerarası Sekreterya'da, Enformasyon Bölümü'nde Türkiye masasına bakıyordum. Yükselebilirdim ama bir gün geldi, pat diye işi bırakıverdim. Bir gün camdan bakarken 65 yaşıma kadar çalışıyor olmayı istemediğimi fark ettim. Oğlan çok küçüktü, ikimiz de çalışıyorduk. Baktım oğlan gidiyor. Tek çocuğumuz, büyüdüğünü göremeyeceğim... Onu topuğundan yakaladım ve beraber bir yere kadar geldik. Bu karardan hiç pişmanlık duymadım.