Yaşar Kemal'in kuşları...

Yıllarca görev yaptığı Kabataş Lisesi'nden değil de doğum tarihimle akran Kapalı Çarşı kitabından son yazdığı şiirlere kadar, öğrencisi olduğum Behçet Necatigil'in çalışma masasını ölümünden sonra görmüştüm: Düz, basit, çelikten bir büro masası... Behçet Hoca, kimi günler Beşiktaş'tan Beyazıt'a çıkar; ayda bir de olsa Samatya'ya uzanır, bu yolculukların kimi anları ve anıları ya bir otobüs biletinin ya da bir sigara paketinin arka yüzüne düşerdi. O çelik büro masası, işte bu anları ve anıları şiire dönüştüren bir değirmendi de... Hoca, külleri göğsüne değen ve her zaman kibritle yaktığı 'Birinci' sigarasını, ölümüne kadar dudaklarından düşürmedi. Bu yüzden olsa gerek masasının bir güzel süsü de uçları yanmış kibrit çöpleridir. 'Kibrit'i yakma biçimi, Cemal Süreya'yı da ilgilendirir. Süreya'ya göre erkekler kibriti içe, yani kendilerine göre yakar; kadınlar ise dışa doğru... Bu, bir anlamda kadınların ateşten, yani tehlikeden uzak durduklarının da göstergesidir. Kadın, ince düşünür; çünkü temkinlidir. Lütfi Özgünaydın'ın İlke Kitap yayını Çukurova Yaşar Kemal kitabındaki Eller Eller yazısı, bütün bunları düşündürdü bana. Bir yazarın değirmen misali anlarını, anılarını öğütüp yazıya aktardığı 'çalışma masası' meraka değmez mi? Doğrusu, ben merak ediyorum. Özgünaydın, şöyle anlatıyor Yaşar Kemal'in masasını: "Bir daktilosu var. Masasının hemen yanında duruyor. O daktilo ile sadece röportajlarını yazarmış Yaşar Kemal. Romanlarını üçüncü hamur kâğıt üzerine, kurşun kalemle yazıyor. Masasında kurşun kalemleri ve silgisi var. Bir de küçük küçük not kâğıtları serpilmiş masanın üzerine..." Masanın asıl süsü ise bu kâğıtların üzerine koyduğu renk renk camdan yapılmış kuşlar... Bunlardan bir düzinesi de duvardaki küçük bir rafın üzerinde... Özgünaydın, Yaşar Kemal'in Çukurovası'nın fotografisini çıkarırken küçük küçük notlarla dünyasından da izler, izlenimler aktarıyor. Yaşar Kemal kitaplarının rafında yer alacak bir çalışma: Çukurova Yaşar Kemal...