'Yalı dairesinde yalnızdım sahip olduğum her şeyi sattım'

- Ben hâlâ cevaplardan tatmin olmuş değilim. Bir Burak Kut vardı, aniden yok oldu, ona gerçekten ne oldu? Bunalıma mı girdiniz, size albüm mü yapmadılar, yoksa ikinci albümünüz başarılı olamayınca küstünüz mü?
- Bu bir itirafsa, bu saydıklarının hepsini yaşadım. Hayata karşı deneyimi az, babası ölen, memur bir ailenin çocuğunun karşısına böyle bir fırsat çıkıyor. Öncelikle anneme ve ablama bakmakla yükümlüydüm. Bu yüzden çok hızlı girdim. Seni yukarı çıkaranlar düşmeni bekliyorlardı. Bunlara karşı alacağım tavrı bilmiyordum. Biri kötü bir şey yazsa çok üzülüyordum. O yüzden o dönem o küskünlükle kendimi başarısız hissettim.

- Başarısızlıktan geri çekildiniz yani.
- Evet, hüzünlerin uzatılmış hali bunalımdır. Aylarca evde oturdum.

- Bildiği tek şey müzik olan, bu kadar şöhreti yakalamış bir insan evde ne yapar, nasıl geçinir?
- Şükürler olsun çok kazanmıştım ama ona göre de rahat davranmıştım. Ne yaptım, hayatımı küçülttüm. Sahip olduğum şeylerden vazgeçtim. Arabalarımı, motosikletlerimi sattım. Zaten buna askere gitmeden önce karar vermiştim.

- Neydi size bu kararı verdiren?
- Bir yalı dairesinde otururken, bir gün baktım ki aslında yalnızım. Ben kötü hissedince, o insanları mutlu edemeyince, biraz içine kapanınca insanların bana bakışlarını gördüm. Anladım ki aslında kocaman evimin içinde insanları evime sokmaya çalışıyorum.

'EVİM OYUN PARKI GİBİYDİ'
- Nasıl bir evdi?
Oyun parkı gibi kocaman bir evdi. Bir gencin isteyeceği her şey vardı. Bilardo, havuz... Ve insanların bana çok yanlış baktığını gördüm. Oysa ki bendeki 'oyuncaklarım var gelin oynayalım' psikolojisiydi. O zaman algılamaya başladım, dışardan nasıl görünebileceğimi. Aslında benim ne kadar çalıştığımı, psikolojik baskı gördüğümü kimse anlamıyordu.

- O zamanlar sanki her istediğiniz kızı elde edersiniz gibi geliyor muydu?
- Gelmiyordu çünkü ben tanındıktan sonra beğenilen bir erkek değilim. Okulda bile duvara kızlar ismimi yazardı. Ama şöhretten önce aşkları daha dolu dolu yaşıyordum.