Çöpten marul yerken ölen çocuklar için...

YAZMAYAYIM dedim ama dayanamadım. Ben de istemiyorum bu ülkenin ölen sahipsiz çocuklarının ardından ağıt yakmayı. Ama içim kavruluyor, ne yapayım? Daha geçen hafta çocukların trafik canavarına karşı besteleyip, seslendirdikleri şarkılar için jüri koltuğundaydım. Cuma günü gazetelerin manşetlerine düşen acı haber o yüzden yüreğimi dağladı. Otomobil altında kalan 6 kardeşten 5'i ölmüştü. Hem de çöpe dökülen marul yapraklarını yerken... Hangi birine üzülmeli, kızmalı bilemiyorum. Yaşları 5 ile 7 arasında değişen 6 çocuğun ebeveynleri tarafından yaylaya kuzu serer gibi sahipsiz, bir başlarına ana caddenin refüjüne yayılmalarına mı? Nizip'ten Kayseri'ye göç etmek zorunda kalmalarına mı? 2 yıl önce barındıkları çadırların yanıp, ailece kış ortasında sokakta kalmalarına mı? Aş evinin döktüğü marul yapraklarını yemek zorunda bırakılmalarına mı? Aş evinin "ne işe yaradığına" mı? Kazaya neden olan şoförün ehliyetinin olmamasına mı? Çocukları ezen 1982 model otomobilin üç kez el değiştirmesine rağmen resmi satış işlemlerinin yapılmamasına ve bu halde hâlâ trafikte bulunmasına mı? Yaslı ailenin kefen alacak parası bile olmadığı için cenazelerinin belediye tarafından kaldırılmasına mı?.. Ne seçim umurumda ne bir başka şey... Biliyorum ki artık hiçbir seçim, çöpten marul yerken ezilip, ölen çocukların makus talihini değiştirmeyecek. Çocuk hayatı kurtarmanın "siyaseti" olmadığını, bu ülkenin politikacıları asla öğrenemeyecek!.. Ve korkarım ki bu ülkenin çocukları, tırtıllar gibi marul yaprağı yerken ezilip, ölmeye devam edecek...