Annecim, pasaportum nerede?

Başlığı okur okumaz anladınız: Annemler geldi! Annem bizim ailenin en baskın karakteridir. Çünkü annem ve babamın bir araya gelince oluşturduğu organizmanın adı 'annemler'dir. İşte sayın okurlarım, XL yazarınızın yine tüm kaleleri zaptedildi, bütün tersanelerine girildi, bütün orduları dağıtıldı! Artık ben, kendi evimde bir hiçim! Dört bir yan dantel örtülerle kuşatılmış durumda. Daha önceki gelişlerinde evimdeki karizmatik elektronik sistemlerinin üzerine yeterli sayıda dantel örtü bulmakta zorlanan anneciğim, bu kez komşulara sipariş vermiş. Mesela 5.1 Surround müzik sistemimin her hoparlörüne ayrı bir dantel işletmiş, Subwoofer'a ise özel muamele yapıp dore bir kumaşın etrafını dantelle çevirtmiş. Artık evde 'örtülere rağmen' yaşıyoruz! Mesela bazı filmlerde başrol oyuncusunun başı, TV'nin üzerinden sarkan örtünün ucunun altında kalıyor, vallahi oyuncu kiminle öpüşüyor anlamıyoruz...

Kedim artık köpek gibi
Sonra evimdeki her şey tuhaf şekilde hareket ediyor. Her sabah, akşam attığım yerde bulmaya alışık olduğum kot pantolonum, esrarengiz şekilde katlanıp asla bulamayacağım bir dolaba doğru terk-i diyar eyliyor! Mide ilacım, odamdaki televizyonun kumandası, her şey ama her şey sürekli hareket ediyor evimde... Kedim Pınçık, akşamları eve gittiğimde köpek gibi davranıyor. Pınçık; günlerini annem, babam, sürekli yeri değişen mama kabı ve dantel örtüler ile geçirmeye başladığından beri, ben eve girince havaya zıplayıp, 'anneciğim, beterin beteri varmış, yıllardır beni sevdin besledin, sana bir sadakat göstermedim, canım ne zaman isterse o zaman kendimi sevdirdim, ben gerçekten nankör bir kediymişim, ne olur beni affet, bundan sonra kedin değil köpeğin olacağım ama ne olur beni anneannemlerden kurtar' der gibi ellerimi yalıyor. Annemin Pınçık ile ilgili yorumu da gayet nev-i şahsına münhasır: Rahşan bu kedin ne güzel, hiç kokmuyor! Anneme göre bir şey temizse iyidir... Bu nedenle yılda bir kez geldiği evime girdiği anda işlerine başlar. Çekmecelerimi döker, yeniden yerleştirir. Son gelişlerinde benim bir yıldır hiçbir temizlikçiye elletmediğim, dünyanın en karışık çekmecesi dalında Guinnes adaylığına girmeye hazırlandığım çekmecemi düzeltmiş. Bu arada da en son 5 yıl önce gördüğüm ilk sevgilimin fotoğrafları, 7 yıl önce denize düşürüp bulduğum ama o günden beri çalışmayan ses kayıt cihazım, bir de tekini kaybedeli yarım yüzyıl olmasına rağmen atmaya kıyamadığım Tazmanya canavarlı çorabımın tekini ortaya çıkarmış. Neyse dişlerimi sıkıp, annemin bu girişimini de püskürttüm. Nasılsa o gidince ben daha karışık bir çekmece yaratacak biriyim. Ama büyük olay; iki gece önce, üzerinde Amerika vizem bulunan pasaport gerekince çıktı! Evet, o çekmecede bulunan pasaportum, hakkın rahmetine kavuşmuştu. "Anne pasaportum nerede?" diye gürlediğimde; annemin gözlerindeki korku beni sallayıp kendime getirdi...

Çok şanslıyım!
Hâlâ annem ve babam evime ziyarete birlikte gelebildiği için şanslıydım... Hoparlörlerimin üzerine dantelli örtüler koyabildiği ve babam her seferinde fırını yakma pahasına yemek pişirebildiği için şanslıydım... Çünkü hâlâ beni öpüp kokladıklarında 17 yıl önce Mersin'den çıkan küçük kız gibi hissediyorum. Hayatla hiç yüzleşmemiş, kalbi nasırlaşmamış, en tuhaf şeyleri bile normal karşılayan birine dönüşmemiş gibi... Kimbilir; belki bu İstanbul'a son birlikte gelişleri bile olabilir. Tamam anneciğim, istersen kitaplarımın üzerine birlikte dantel örtüler işleyelim. Çünkü oraya örtü örtmeyi unutmuşsun. Yeter ki kalbiniz kırılmasın, size bir şey olmasın ve seneye İstanbul'a yine 'annemler' şeklinde gelebilin...