|
Midye kaplarıyla İstanbul'u anlattı
Bir ara Beyoğlu'nda bir ara Sultanahmet'teydik işte. Dokunuşlar hafiflemeye başladığında hüzün kapladı içimizi... Seri parmaklar durdu, sırayla. Bir an kalıverdik işte, kalbimiz delice atarken
 Restoranın bize ayrılmış bölümüne geçtik. Birbirinden şık dört masa. Öylesine ilginç bir grubuz ki sormayın. Gazeteci, belediye başkanı, siyasetçi, sivil toplum üyesi, sanatçı, turizmci... Ne ararsanız var yani. Bulunduğumuz şehir Brüksel olunca, midyesiz olur mu? Kocaman derin çanaklar içindeki midyelerimize saldırırken bir taraftan da anlatılanları dinliyoruz. Neden mi Brüksel'deyiz? Çünkü İstanbul Avrupa Kültür Başkenti olacak. Az kaldı. Mart ayında görücüye çıkıyoruz. Avrupa Parlamentosu'nun seçtiği sanatçılardan oluşan bir jüri hakkımızda karar verecek. Uzun zamandır yürütülen lobi faaliyetlerinin son ayağı olarak büyük bir medya-yerel yönetim-siyaset üçlüsü bir aradayız. Önce bir basın toplantısı yapılacak, ardından Avrupa Parlamentosu'nda bir resepsiyon verilecek... Konuşmalar uzadıkça uzuyor. Herkes İstanbul'un neden bir kültür başkenti olması gerektiğini anlatıyor. Bütün dinlerin buluştuğu şehir. Büyük medeniyetlerin kurulduğu şehir. Anlatacak o kadar çok şey var ki... Acaba nereden başlasak? Yarın özellikle yabancı parlamenterlere İstanbul'u hangi yönleriyle anlatsak En çok ilgilerini ne çeker?
***
O sırada fark ettim onu. Aslında masanın üzerinde yaptığı değişikliklere gözüm takıldı. Boşalan midye çanaklarını ters çeviriyor, kendine yer açmaya çalışıyordu. Parmakları ters çevrilmiş midye kabına değdiği anda sessizlik oldu. Önce hafif vuruşlarla başladı. Ardından hızlandı. Önce birine, sonra ötekine, ardından üçüncüsüne. Soluk almadan izliyordum. Biraz önce büyük bir afiyetle mideye indirdiğimiz yemek kabından müzik yapıyordu bu adam. Üstelik yaptığı işten keyif de alıyordu. Bir süre sonra yapılan müziğe kendimizi öylesine çok kaptırmıştık ki... Herkes kendi köşesinde eşlik ediyordu. Biri el çırpıyor, diğeri çatalını bıçağına hafifçe vuruyordu. Yüzüğümü elimdeki kadehin kenarına belli aralıklarla dokundururken... O da gülümsüyordu. Her çıkardığı sesten sonra şaşırmış bir ifadeyle yüzümüze bakıyordu. Sonra tekrar başlıyordu. Burhan Öçal midye kaplarıyla harikalar yaratıyordu. Bütün salon kopup gitmiştik Brüksel'den... İstanbul'daydık işte. Burhan Öçal anlatıyordu. İstanbul'u anlatıyordu. İnsanını, mimarisini, yemeğini, kokusunu, havasını... Bir ara Beyoğlu'nda bir ara Sultanahmet'teydik işte. Dokunuşlar hafiflemeye başladığında hüzün kapladı içimizi... Seri parmaklar durdu, sırayla. Bir an kalıverdik işte. Kalbimiz delice atarken. Bir alkış koptu ardından. Yok canım bizden değil, restoranın diğer müşterilerinden. Bazıları zafer işareti yaparak ayakta ıslık çalıyordu.
***
Ne dil ne din ne de ırk... Müzik. Ters çevrilmiş midye kaplarıydı İstanbul'u en iyi anlatan. Öylesine etkiliydi ki... Burhan Öçal ertesi gece resepsiyonda bu sefer darbukasıyla İstanbul'u anlattı. Yabancılar gözlerini ayırmadan bu zarif adamın ellerini izlerken... Düşünüyordum. İşte bu yüzden İstanbul Avrupa'nın kültür başkenti olacak. Peki o zaman ne olacak? İstanbul'un en büyük rakibi kim? Hepsi yarına...
|
