Avrupa'yı unutuyor muyuz?

17 Aralık sonrasındaki aylarda, Avrupalı çevrelerde bir tasadır başladı:
"Türkler AB hedefinden vaz mı geçti? Her şey 17 Aralık'ta tarih alabilmek için miydi?"
Sonbahar geldiğinde, 3 Ekim sevdasıyla Ankara'daki AB faaliyetleri bir kez daha canlandı. Hükümet, Ali Babacan'ı başmüzakereci atayarak zaten ciddi olduğunun mesajını vermişti. Ardından 3 Ekim'de tarama süreci başladı.
Ancak sonra, birdenbire, her şey yine yavaşladı.
Şimdilerde hangi Avrupalı yetkiliyle konuşsam, 301. madde ve Orhan Pamuk tartışmalarının Türkiye'nin Avrupa'daki imajını silindir gibi ezdiğini, Kıbrıs konusunda acilen bir şeyler yapılması gerektiğini, Uyum Protokolü'nde limanların Kıbrıs Rum kesimine açılması maddesinin ciddi bir krize doğru gittiğini duyuyorum. Yanlış duymadınız, "kriz" diyorlar. Üst düzey Batılılar "Dışişleriniz de bu konuda bir tren kazası olmasından korkuyor" diyor. Bir diğer diplomata göre " Limanlar gerçekten başınıza iş açabilir. Bir şeyler yapmanız lazım."
Olan nedir? Pamuk ve 301. madde davalarının yarattığı tahribatı bir kenara bırakalım. Ama Kıbrıs baş ağrıtacak. Rum kesimi AB üyesi. Her gün masanın etrafında taraftar topluyor. Türkiye ise, Kıbrıs meselesini buzdolabına koymuş vaziyette. "Nasılsa haklıyız, Annan Planı'na da evet demiştik" diyoruz. Ancak AB içinde bunun lobisini yeterince yüksek sesle yapmıyoruz.
Ancak maalesef gümrük birliği ek protokolünün önümüze dayattığı bir takvim var. Limanların açılması, "Avrupa talebi" haline geldi. Bu konuda İngiltere dışında yandaşımız yok. Danimarka ve Fransa, Roj TV krizi ve Başbakan'ın başörtüsü açıklaması nedeniyle küstü. Geriye kalan ülkeler ise, büyük ölçüde kendi derdinde.