Ne Pamuk'muş be Alacakaranlık hikâyesi NE ZAMAN ADAM OLURUZ?

Alacakaranlık hikâyesi

Hasta yatıyorum. Ateşim 40. Canım çıkmış. Arayan Yiğit Şardan. Bir fıkra anlattı. 15 dakika güldüm. Aktarayım:
"Adamın biri, bir falcının geleceği garantili okuduğunu duyar ve kapısını çalar.
Falcı adamın avucuna bakar ve şöyle der: Fanatik Galatasaraylısın.
Takımını canından çok seviyorsun. Ama gelecekte Galatasaray'a çok büyük bir kötülük yapacaksın.
Adam şaşırır. Falcı başka şeyler de söylemiştir ama adam bu meseleye takılır kalır.
Aradan zaman geçer. Falcının söyledikleri bir bir çıkmaya başlayınca adam panikler. Canından çok sevdiği takımına nasıl kötülük yapacaktır. Yemekten içmekten kesilir. Sonunda dayanamaz ailesini toplar ve 'Sizi ne kadar sevdiğimi biliyorsunuz. Ama sizin kadar sevdiğim bir başka şey de Galatasaray. Bir falcı bana Galatasaray'a çok büyük bir kötülük yapacağımı söyledi. Ve ne yazık ki, bu falcının söylediği her şey çıktı. Şimdi sıra geldi Galatasaray'a yapacağım kötülüğe. Ben bunu yapmaktansa ölürüm daha iyi. Hepinizi hayatınızın sonuna kadar rahatça yaşatacak önlemleri aldım.
Şimdi gidip kulübüme bir kötülük yapmamak için intihar edeceğim.' Aile yalvarır ama adam dinlemez. Gider demiryolunda rayların üzerine treni beklemeye başlar..
Tren uzaktan görünür. Hızla yaklaşmaktadır.
O sırada da demiryolunun yanındaki arsada bir grup çocuk top oynamaktadır. Ve top birden bire demiryolunun üzerine gelir ve rayların arasına sıkışır. Çocuklardan biri yaklaşan trenden habersiz topu kurtarmaya gelir. Adam yattığı yerden durumu izlemektedir.
Bakar ki çocuk ezilecek, intiharı bir sonraki trene bırakır ve fırladığı gibi çocuğu kapar ve raylardan aşağı atlar, o anda tren hızla geçer.
Çocuk adama bakar. "Teşekkür ederim amca" der.
Adam gülümser, çocuğun başını okşar "Senin adın ne bakiyim" der.
Çocuk yanıtlar: "Özhan"
Küçük Özhan koşarak arkadaşlarının yanına gider. Adam ise Galatasaray'a kötülük yapmamak için tekrar rayların üzerine uzanır.