Ne yaptımsa sevemedim

Küçükken annem neyi sevse ben sevmezdim. Annemlerle gezmeye gitmek tam bir eziyetti. Çünkü hazırlanıp kapıya çıktığımızda annem "Yine mi kot pantolon giydin, eğer onu çıkarıp etek giymezsen ben de gitmiyorum" deyip üzerindekileri çıkarıp otururdu. Annem etek seviyordu ben sevmiyordum. Annem ve babam İçel Musiki Cemiyeti'nin en heyecanlı üyelerindendi. Haftada iki üç kez 'musiki' derslerine katılırlardı. Hafta sonlarında da musiki heyeti evimize gelirdi. Saatlerce meşk ederlerdi.

AVUKAT OLMAMI İSTİYORDU
Benim kişisel tavrım ise açık ve net idi; Annemler TSM seviyordu, ben ise heavy metal ve hard rock. Bu durumun zirvesini ise üniversite seçimleri yaparken yaşadık; Annem avukat olmamı istiyordu, ben gazeteci oldum. Simdilerde 30 yaşımdayım. Birçok kişiye göre evde kaldım bile sayılabilir. Olgunlaştım, artık eteğe karşı değilim ama şişman olduğum için giyemiyorum. Türk Sanat Müziği ile barıştım ve annemlerin ev meşkleri sayesinde farkında olmadan sağlam bir repertuvarım olmuş. Birçok şeye çok daha anlayışla bakabiliyorum. Ama bir yerlerde saklanan bu 'asiliğin asilliği' isimli huyum zaman zaman kendini gösteriyor.

NEDENSE AKLIMA KAZINMIŞ!
Geçtiğimiz yaz bir Ferhat Göçer rüzgarı vardı. Yazarlar ondan bahsetti, tanıdığım herkes en az bir kere konserine gitti ama ben Ferhat Göçer'i hiç sevemedim. Ne kadar çabaladımsa olmadı. Sonra Ferhat Göçer'i Hıncal Uluç sevdiği için sevmediğimi fark ettim. Büyüğümüz Hıncal Uluç'u bir kez televizyonda bir F. Göçer konserinde çok eğlenirken görmüştüm. Nedense aklıma kazınmış; büyüklerin sevdiği, sevilmeyecek! Önyargı, geçmişe dönüş, cehalet... (Biraz kendimi kötüleyim de, gazetede başıma bir şey gelmesin) Sonra Ferhat Göçer'in ilk albümünün çıkış şarkısı 'Dön Diyemedim' ile tanıştım. Devrik cümleler ile yazılmış olan şarkıyı çok sevdim. Aranjesinden, Ferhat Göçer'in keyifli vokaline kadar çok sevdim ve hem kendimden hem de manevi şahşı önünde Hıncal Uluç'tan utandım. "İşte yine yaptım, ben öküzüm" dedim. Koşarak albümü aldım ve çok şaşırdım. Çünkü albüm beni büyük bir hayal kırıklığına 'gark' etti. 'Dön Diyemedim'deki tavır, diğer parçalara pek kokusunu sindirememiş. Sert gitarlar, keyifli bas melodisi, gerçeğinden ayırt bile edilemeyen keman sesleri ve F. Göçer'in mükemmel yorumu şarkıyı uçurmuş. Ama albümü kanatlandıramamış. Bu 'yeni bir sound'a benzeyen yaklaşım, albümün gerisinde yok. Çünkü albümün gerisinde bir kararsızlık hakim. Caruso, F. Göçer konserlerine gidenlere bir şeyler anlatıyor olabilir ama bende heyecan yaratmadı.

KAVRAM KARMAŞASI...
Arkasından gelen ve F.Göçer'in mükemmel bir aksan ile seslendirdiği 'Yemen Türküsü' ise tam bir kavram karmaşası yaşatıyor. Buna kültürel renklilik de denilebilir ama arka arkaya dinleyeceğim bir albümde bu kadar karmaşa fazla. Sanki tüm konsept, sayın Göçer'in ne kadar güzel bağırarak şarkı söylediğini göstermek üzerine kurulu. Ercan Saatçi'nin mükemmel sözleri ile adeta Sefarad'ın albümünü kurtaran şarkı 'Yastayım', F. Göçer ellerinde daha naif olmuş. Ama Sefarad öyle bir söylemiş ki, şarkı sanki sonsuza dek onların olmuş. Çok emek harcanmış, ülkemizin en iyi müzisyenleri çalışmış ama bence olmamış.