  |
|
Bir sus kardeşim
 New York'ta sabah saat 07.00. Yazımı yollamak için erken kalktım. Tembel tembel televizyon kanalları arasında geziniyorum. Malum her kanalda kahvaltı şovları. Daha doğrusu ben onlara öyle diyorum. Gece yapılan talkshow'lardan hiçbir farkları yok aslında. Bir sürü ünlü konuk çağırıyorlar. İşin komiği davet edilen konukların, programların sunucuları kadar dinç ve neşeli olmasını bekliyorlar. Konuklar arasında ara sıra da olsa iyi performans gösterene rastlanıyordur ama bana denk düşmedi. Benim seyrettiklerimde konuklar daha uyuyordu. Düşünsenize sabah yedide yayında olmak için kaçta kalkılmıştır? Kadınlar kaçta saç baş, makyaj yaptırmıştır? Örneğin Gwyneth Paltrow, sabahın köründe son derece bakımlı gözüküyordu. Programın sunucusu durup dururken "Babam gibi olmaktan çok korkuyorum" gibi abuk bir cümle söyledi. Paltrow anlamadı. Eh biz de anlamadık. Hani ekran başındakiler. Sunucu "Hadi bakalım söyle bu replik hangi filmden?" diye sordu, neşe içinde... Kadın yine anlamadı. Neden sonra gülümseyerek "Proof" dedi. İyi mi? Efendim hikaye şu, 23 Eylül'de bütün Amerika'nın heyecanla beklediği, başrollerini Gwyneth Paltrow ve Anthony Hopkins'in oynadığı "Proof" isimli film vizyona giriyor. Hemen her kanalda film hakkında tanıtımlara rastlıyorsunuz. Paltrow da kuşkusuz bu tanıtımlardan biri için bu sabah şovunda. Ama öylesine uyuyor ki sorulan repliğin, reklamını yapmak için geldiği şovun ana konusunu oluşturan film olduğunu bile algılayamıyor. Haklı kadın. Konuşma kısa sürüyor. Röportaj bitiyor ve ardından 35 kiloya düşen 40 yaşındaki bir kadının hikayesi ekrana geliyor. "Nasıl yani?" deyivermişim. Bitti mi yani? Hani film başrol yıldızı ile daha derin bir söyleşi? Sadece "Bu replik nereden?" gibi saçma bir soru yeter mi yani? Başka bir kanala geçtim. Bu sefer saat 07.10 ve karşımda Sir Anthony Hopkins. O da filmi anlatıyor. Daha doğrusu anlatamıyor. Sunucu cıvıl cıvıl bir sesle otomatik silah gibi sorularını soruyor. Anthony Hopkins hızdan başı dönmüş bir şekilde sorunun yakaladığı kısmına cevap vermeye çalışıyor. Lafı biraz uzatırsa, sunucu diğer soruya geçiyor. Elimdeki kumandayı televizyona fırlatmak istedim, inanın. "Bir sus be kardeşim" diye bağırdım sunucuya. "Bir sus da adam konuşsun." Karşındaki ünlü olmaya çalışan bir aktör değil. Karşındaki dünyanın yaşayan en iyi oyuncusu. Bir sus yani. Bu ne kendini bilmezliktir? Sunucu beni mi duydu, yoksa rejiden biri de benim hislerimi mi paylaşıyordu bilinmez. Biraz ara verdi. Ünlü aktör yeni filmini anlattı. Ardından sunucu kendisinden gerçekten de hiç beklenmeyecek, hatta yatakta ayağa kalkıp kendisini alkışlamamı sağlayacak bir soru yöneltti Hopkins'e. "Yaşayan en iyi oyuncu seçilmek nasıl bir duygu?" Hopkins gülümsedi. "Müthiş bir onur. Ama kendimi öyle görürsem ve bu unvana alışırsam yanarım. Hiçbir şey üretemem. O yüzden ben kendimi o unvana layık görmüyorum." Keşke görseydi aslında. Keşke görseydi de sabahın yedisinde bu salak sunucunun karşısına oturup yeni filminin reklamını yapmak zorunda kalmasaydı. Aynı hisleri Türkiye'de, Alpay Pazar Keyfi'ni sununca da hissetmiştim. Duygusal mıyım neyim? Uzun lafın kısası Türkiye'de televizyonlarda sahip olduğumuz bütün adetler, reyting kaygıları, sunucu saçmalıkları falan hepsi çalıntı. Hepsi ABD'den. Zaten biliyorduk ama bir kez daha onayladık. Uyarıyorum, eğer her şeylerini taklit ediyorsak sonumuz feci. Öylesine feci ki, her tarafı magazin sarmış durumda. New York'ta BM zirvesi falan konuşulmuyor. Angelina Jolie'nin kocasını çaldığı Jennifer Aniston'a nasıl "Sus artık, konuşma" dediği daha önemli bir mevzu burada. Bildiririm.
|
