Bir türkü rica etsem döverler mi acaba?

Pazar günü yumuşacık bir gündür aslında. Hemen arkasından sinsi pazartesi gelmese ne severdik pazar gününü. Pazar, tüm dinlenme ayinlerinin doruk noktasına ulaştığı gündür. Cuma- cumartesi boyunca özenle beslenen göbeciklerin, şöyle yana doğru yatırılıp dinlendirildiği gündür. (Ey sayın, canımdan çok sevdiğim, beni var eden okurlarım bu konuda mutabık mıyız?) Vallahi sizleri bilmem ama ben fazlasıyla mutabıkım. Biliyorsunuz son zamanlarda eski köye yeni adet hesabı bir geleneğimiz oldu: Brunch. Sabahtan başlayıp akşamın körüne kadar bıkmadan usanmadan tıka basa yemek yemenin gavurcası.

CAZDAN ANLAMAM
Girişimci Türk zihniyeti bu nezih kavramı yan öğelerle de süslemeyi başardı. Yeşil çimenler, üzerine atılan dev koltuklar. Çıplak ayakla toprağa basmalar. Brunch deyince aklımda böyle fotoğraflar oluşuyor. Geçen hafta bir brunch daveti aldım. Aslında sürekli brunch daveti alıyorum ama evimde sucuklu yumurta ve yeşil zeytin ile kendi Brunch'ımı yapmayı tercih ediyorum. Sonra da uzuuun gazete seansları. (Bazen lafı ne kadar uzatıyorum. Çenem açılınca kapanmak bilmiyor!) Bu davet ile ilgili olarak önce mekan çok dikkatimi çekti. Lakin Atlı Köşk'ün yani Sakıp Sabancı Müzesi'nin bahçesinde idi. Yani bir günlüğüne de olsa kendimi Sabancı Hanedanı'nın bir üyesi farz edip Emirgan'da Atlı Köşk'te kahvaltı yapacaktım. Üstelik canlı caz müziği de vardı. Cazdan pek anlamıyorum. Ben daha çok pop caz dinleyebilen sığ insanlardanım. Ama tabii dostlar alışverişte görsün misali gidip pazar kahvaltısında İlhan Erşahin Üçlüsü'nden canlı caz dinlemek, ertesi gün çok hava atılabilecek bir şey diye düşündüm.

YANAKLARIM GEVŞEDİ
Yanıma iki de saz arkadaşı aldım. "Arkadaşlar bu pazar Atlı Köşk'e caz dinlemeye davetliyim..." Tabii atladılar. Pazar trafiği sabahları Bebek-Sarıyer sahil şeridinde ciddi oluyormuş. Düşünün sabah 9'da Kozyatağı'ndan kalkmışım Beşiktaş- Mecidiyeköy'den arkadaşlarımı toplayıp güneşin altında ağır bir trafikte Emirgan'a gitmeye çalışıyorum. Bir yandan da ÇOK AÇIM! Allah kimseyi açlıkla terbiye etmesin. Köşkün bahçesine girdiğimde yüz ifadem birdenbire değişti. Yanaklarım gevşedi çenem gerildi ve dişlerim görünmeye başladı. Hala açtım ama gülümseyebiliyordum. İnsanlar küçük bir sahnenin etrafında yerlere serilmişlerdi. Kocaman ağaçların gölgesinde keyifle müzik dinliyorlardı. Ben hemen açık büfe ziyareti yaptım. Piyale'nin yeni makarnasından tattım. Bu arada Armada Otel'in hazırladığı tarçınlı şerbete aşık oldum. Ardından kahvaltı tabağımla müzik dinlemeye koyuldum.

ŞEHRİN GERÇEK PARÇASI
Bu etkinliğin biletleri Biletix'de satılıyor. Adambaşı 45 milyon lira. Ağustos sonuna kadar devam edecek. Bu pazar Ercüment Vural ve Jelatin ile Dj olarak da Volkan Balkan olacak. Fiyata açık büfe kahvaltı ve ana sponsor Piyale'nin yeni makarnası La Fiamma'lar dahil. Organizasyon da Hakan Erdoğan'a ait. Bu mükemmel mekanı müzeye çevirip ardından da insanların böylesine keyif alacağı bir etkinliğe açtıkları için Sabancı Ailesi'ne teşekkür etmek lazım. Müzeler böyle yaşayan yerlere dönüşünce şehrin gerçek bir parçası haline geliyorlar. Ve benim gibi sanattan korkanlar bile korkmadan gidebiliyorlar. (Vallahi açık büfenin konu ile hiçbir ilgisi yok!) Ortam süper. Seyirciler arasında bir de 87 yaşında amca vardı. Amca arada kalktı dans etti. Ben program boyunca o klişe fikirle kavruldum durdum: Bir türkü sipariş etsem beni döverler mi acaba?" Derken o yaşlı amca program bitince 'Telgrafın Telleri'ni rica etti. Onu kimse dövmedi...