Yüreğinize bir davet

Geçen yılın 20 haziranı imiş. Başlık "Babalar gününde bazı analara dair" imiş. Yer yine, Erzurum Atatürk Üniversitesi imiş.
Olay yine, mezuniyet töreni imiş. Mevzu yine, çocuğu mezun olan başı bağlı annelerin üniversiteye sokulmaması imiş.
İtiraf etmeliyim ki, daha da öfkeli bir Dipsiz Kuyu imiş.
Hatırlamalı ki, her kesimden tepki o gün bu kadar yaygın, bu kadar yoğun da değil imiş.
Atmadım mesajları, biliyorum; okurların infiali de muhafazakar ailelerden soldaki insanlara kadar çok çeşitli zeminde, analardan yana imiş.
Aradan tam bir yıl, koca bir yıl geçmiş.
Bir yıl önce ne yaşanmışsa, aynısı olmuş.
Hükümet, YÖK, üniversite... Her kimse...
Tam bir yıl, aynı şeyin yeniden tekrarlanmasını, insanların yine kırılmasını, sapla samanın yine karıştırılmasını, hakkın hukukun yine çorba olmasını, gözyaşlarının öfke dolmasını, itilip kakılmanın bitmez acısını öööylee oturup beklemişler.
Belli ki Rektör kararlı.
Belli ki Rektör, "Devletimin emirleri" derken, üniversiteden başka bir şeyi, makamında mesela bir rütbeyi, cüppesinin içinde bir emir eri görüyor.
Belli ki bir çıldırma hali, Kongre şehrinde Atatürk'ün adının arkasına sığınıp anaları selamlıyor!
Öööylee herkes beklemiş.
Aynı sahnenin bir yıl sonra tekrarlanıp aynı üzüntülere aynı öfkelerin ve aynı haksızlıklara aynı nefretlerin karışmasını.