"Baba"lar ve oğulları

Haluk'un Defteri'nde bir babanın tarifsiz kederi görülür. Namık Kemal'in torunu Cezmi'nin intiharında aynı evlat acısı var

Bazıları Namık Kemal gibi ömrünü dört duvar arasında geçirir, hürriyet sembolü olup vatan şairi olarak yaşar. Tevfik Fikret sadece "Rubab-ı Şikeste"nin değil, adını taşıdığı her mısranın ölümsüz şairidir. Fakat hangi meslek dalında ya da hangi makamda olursa olsun onları aynı kader çizgisinde birleştirebilir. Ümit Yaşar gibi hayatın ve sevdanın en güzel mısralarına tarifsiz acı ve kederle son noktayı koyabilirler. Tevfik Fikret'in "Haluk'un Defteri" ne bir babanın tarifsiz elemini görebilirsiniz. Aynı evlat acısı Bolayır'ın "Cezmi"sinde vardır.

KEMAN SESİ VE KURŞUN
Kemanını telefona yaklaştırmış ve sevdiği kadına Paganini çalmaya başlamıştı. Başka bir dünyadaydı sanki. Finali yaptığında gözlerinde yaş birikmişti. Müziğin değil, hayatın finalindeydi. Kısa süren sessizliğin ardından bir tabanca sesi duyulacaktı: Trakk... Ölüm koşan bu çocuk "Cezmi"ydi. Babası Ali Ekrem bey (Bolayır) Namık Kemal'den aldığı ışığı oğlu Cezmi'ye devretmenin bütün icaplarını yerine getirmişti. En iyi okullarda okutulan ve özel eğitimle yetiştirilen Cezmi, mükemmel Fransızca'sı ile batının kültürüne aşinaydı.Müzik konusunda da yetkindi. Ali Ekrem Bey, Namık Kemal'in oğluydu ve kendi oğlunun da dedesine yakışır bir isim olmasını istiyordu. Bunun için her fedakarlığı yapmış ve ömrünü bu ideal için harcamıştı. Her baba gibi... Ama çektiği en büyük acı evlat acısı olmuştu. "İki gözüm Cezmi" diye hitap ettiği oğlu, kimi zaman içten ve duyarlı ama bazen çok öfkeli olan baba mektupları alacaktı öğrenimi sırasında: "Dünyada en ziyade senin için yaşadığımı herkesten iyi anlayıp bilirsin oğlum. Sen sınıfının birincisi isen, işte ben de memleketin birincisiyim. Kudüs'e babandan iyi mutasarrıf gelmemiştir." Satırlarında ölçülmesi mümkün olmayan bir evlat sevgisi de yer alırdı: "Hayalimde bir saniye içinde Kadıköy'ü, o mektebin içinde seni gördüm mü, kuvvetim yüz misline çıkıyor. İkimizin arasında bir kuvvet var. Büyük baban Kemal'in Bolayır'daki mezarı gibi." Bazen de satırlarda ikazlar vardı: "İnşallah insan gibi çalışırsın. Namık Kemal'e layık evlat olursun. Elbette, elbette gayet ahlaklı, terbiyeli, çalışkan bir çocuk olacaksın. Olmazsan baban ne yapacağını bilir." Cezmi Lozan'daydı. Ondan dedesi gibi olması isteniyordu ama eğitimi sırasında hayata nasıl adapte olduğunu yazacaktı babasına. Babası ondan mükemmel bir adam olmasını istemişti. O da Lozan'dan ne isteyecekti biliyor musunuz: "Bisikletini" Hassas ve inatçıydı. Nasıl bir dünyada olduğunu annesine yazdığı mektubunda ifade edecekti: "Sana yakında başta bere, üniformalı bir resim gönderirim. Üniforma lacivert croise, üç düğmeli uzunca alamond ve bir L harfi, başta bleu bir bere. Yana doğru dilini çıkartmış gibi sarkık." Mektubu değişimini tam manası ile ortaya koyuyordu. Cezmi'deki bu değişim babası Ali Ekrem'de de değişime neden olacaktı. O hazin ölümün ardından baba da kimbilir yaşarken bin kez ölecekti. Cezmi'nin intiharına eğilen yazarlardan biri Taha Toros'tur ve Cezmi'- nin yüreğinin Belçikalı müzik öğretmeni tarafından yakıldığını ifade eder: "Cezmi musiki sahasında ün yapacak bir kabiliyet olarak yurda döndü. İstanbul'da da hususi surette müzik derslerine devam etti. Cezmi'nin müzik hocası Belçikalı bir kadındı. Cezmi'ye ders vermek için bazen evlerine gelir, Cezmi de bazen onun evine giderdi. Ne olduysa bu sıralarda oldu. Aralarında başlayan aşk alevi, Cezmi'nin kalbini ve kafasını yakmaya başladı." Ekrem Bey'in acısı bununla bitmemişti. Kızı Masume Hanım evlenmiş ve Mısır'a gitmişti. 28 yaşında tifodan vefat edecekti. 21 yaşında oğlunu, 28 yaşında kızını kaybeden bir babanın nasıl metin olduğu ve hayata bağlandığı bilinmez. Ama yazgının bunca elem veren sayfaları kadar şerefli ve faziletli sayfalar da vardır. Bu sayfalarda Namık Kemal onuru ve bu ülkeye bakanlar vermiş Menemencioğlu ailesinin saygınlığı ile gelecek kuşaklar kalacaktır. Evlatlar babalarının onurunu yaşatsın diye...