  |
|
Önümde iki şık var ya ağlayacağım ya kadını tokatlayacağım
Annem olayı yine abarttı. "Sen merak etme" dedi telefonda. "Nazar boncuğu takmadıysan, ben yanımda çörek otu getirir, şortunu açar içine atarım." Duyunca bayılıyordum
 Yemin ediyorum o gün uçağa binmeye giderken niye topuklu ayakkabı giydiğimi bilmiyorum. Kafam bir an çalışmayı bırakmış olmalı. Yaklaşık 13 punto topuklarla Paris'in Charles de Gaulle havaalanında koşuyorum, elimde bir valiz. Kocam en önde onun arkasında yakın bir arkadaşım. Dönüp dönüp bana "Çabuk" diye bağırıyorlar. Hayır vaktim olsa ayakkabıları çıkaracağım, ama bir dakika durmama izin yok. Uçak kaçtı kaçacak. Arkadaşım sesleniyor. "Bu Air France her zaman sorun yaratır, THY gibi değil. 5 dakika içinde check in yaptırmamız gerek."
Nefes nefese yetişiyoruz. Aslında öndekiler yetişiyor ben epey sonra. Yüzler asılmış, hararetli hararetli bir şey konuşulduğunu görünce "Tamam" diyorum "Yine kocamla ayrı ayrı oturacağız, hatta yine orta koltukta."
Tam o anda Air France görevlisinin sözlerini duyuyorum "Üzgünüm karı koca olarak rezervasyonunuz Balçiçek soyadına yapılmış. Şimdi bu rezervasyonu iptal edip Pamir soyadı verirsek otomatikman yedek yolcuyu alırız. Sizin bugün uçmanız mümkün değil."
Rüya görüyorum zannettim. Nasıl yani? Biletleri almışız, rezervasyon numaramız elimizde, ok de almışız. Check in saatinden önce gelmişiz, hatta yer kalmadığı için business farkını da ödemişiz. Ee peki niye uçamıyoruz?
Çünkü gerizekalı bir Air France yetkilisi hem bana hem de kocama Balçiçek Pamir diyerek rezarvasyonu yazmış. Rezervasyonu kendim yapmasam diyeceğim ki yanlış oldu. Ben yaptım, daha ötesi yok. Ayrıca adamların ana dillerinde konuştum.
Bütün kavgalara, gürültüye, hatta hakaretlere rağmen uçamadık. Şaka değil. Uçamadık çünkü Air France bizzat ve isteyerek bizi uçurmadı. Hatta gözümüzün önünde arkada yedek bekleyen ve kıs kıs gülen iki Fransız yolcuya yerimizi verdi.
***
Önümde iki şık vardı. Ya ağlayacaktım ya da gözlerimi kocaman kocaman açarak "Bir şey yapamam ben, rezervasyonu yapan Air France görevlisinin hatası" diyen kadını tokatlayacaktım. Hani bir an düşünmedim değil. Kocam yüzümdeki şeytani görüntüyü fark etmiş olacak ki araya girdi.
- Peki yarına yer var mı?
- Yok.
- Lufthansa, Türk Hava Yolları?
- Yer yok.
- Charter uçakları? Pegasus, Marmara?
- Iıııh! İyi de ben yarın, İstanbul'da Olimpiyad meşalesini taşıyacağım. Paris'te işim ne? Bütün kombinasyonları denedik. Almanya üzeri, Fas üzeri, Dubai üzeri her şeye razıyım ama yer yok. Bütün dünya çıldırmış olmalı, herkes seyahat ediyor.
En sonunda Paris'ten bir dost imdadımıza yetişti. "Bir uçuş buldum, Önce Yunan Havayollarıyla Atina'ya gidiyorsunuz gece yarısı, ardından sabahın körü İstanbul'a. Ama yer var mı bilemem."
Ne varsa komşuda var!
Topuklara rağmen oradan çıkarsın, başka bir terminale koşarsın. Yolda kocamla didişiyoruz.
- Kocacım, öncelikle adamların Avrupa şampiyonu olmalarını kutlayalım.
- Niye kutlayacağım canım şampiyonluğu, hiç işim olmaz.
- İyi ben kutlarken sen sus bari.
- Niye yağcılık yapalım canım, bilet varsa vardır!
Haklı çıkıyor, yıkayıp yağlamadan bilet buluyoruz. Sabaha karşı saat ikide Atina'dayız. Şaka gibi. Olimpiyad ateşini taşıyabilmek için önce Atina'ya gidiyorum düşünsenize. Havaalanında sadece bir tek otel var. Ve tahmin edin bakalım?
Tabii ki yer yok.
O sırada kocamın sesini duyuyorum. "Öncelikle şampiyonluğunuz kutlu olsun. Biliyor musunuz karım yarın İstanbul'da meşaleyi taşıyacak."
Yer buluyoruz. Dört saat uykudan sonra tekrar uçağa biniyoruz, istikamet İstanbul.
***
"Meşaleyi taşımak nasıl bir histi?" diye sordular sürekli. Ne diyeceğim bilemedim. İnanın anlatılmaz bir duygu. Ama şunu söyleyebilirim çok ama çok heyecanlandım. Korktum da üstelik, ya koşamazsam, ya kesilirsem? Ya meşaleyi düşürürsem ya ateş bende sönerse diye... Çok şükür hiçbiri olmadı. Geriye sadece konuştukça gülümsetecek anılar kaldı.
Bu arada bizim aile benden heyecanlıydı. Meşaleyi alacağım noktada Samsung görevlileri kadar aile bireyleri de vardı. Onlara çok yaklaşmadım ne olur ne olmaz. Siz bizimkileri bilmezsiniz. Her an her şeyi yapabilirler. Bir örnek vermemi isterseniz, bir saat önceki bir telefon konuşmasına dönelim derim.
- Anne çok heyecanlıyım sorma.
- Kızım bir yerine nazar boncuğu taktın mı?
- Anne ne boncuğu takı takmamak gerek, sporu temsil ediyoruz, ne takısı?
-İççamaşırına falan tuttursaydın.
.........
- Peki peki, ben yanımda çörek otu getiririm şortunu açar, içine atarım.
- Bak seni uyarıyorum, sakın yanıma yaklaşma!
Annem yanıma yaklaşmasa da bütün fotoğraflarda yer almayı becerdi. Kocam "Meşaleyi bırak da kadına bak!" laflarını duymazlıktan gelebildi. Kız kardeşim, bu aralar pek bir duygusal, gözyaşları gözükmesin diye Zeki Müren gözlükleriyle dolaştı. En can arkadaşım arkamdan topuklarla koşmaya çalıştı. Allahtan Samsung'cular acımış da arabaya almışlar onu.
Bir olimpiyad meşalesi benim cephemde böyle taşındı sevgili okuyucular.
NOT: "Air France ile bir yere gitmeden önce bir kez daha düşünün" derim.
|
