|
Bu malzemeden ne çıkar?
Eldeki malzemeyi Akdeniz'in ılık, Ege'nin serin sularına bir yayalım:
1.. Ankara'da yüzde 35'le iktidara gelen, tek parti iktidarı oluşturan, yerel seçimlerde desteğini daha da artırması beklenen, maalesef muhalefetsiz ve alternatifsiz addedilen ama kendini hep "rejim" kanıtlaması gereken bir hükümet var.
2.. Bu hükümet, samimi görünen bir iddiayla Avrupa Birliği üyeliği kovalarken, sürekli olarak da ABD'ye yapışmaya çalışmaktan geri durmuyor.
3.. Ankara'da bir de "asker" var. "Batı hedefli, muasır medeniyetçi" bir gelenek iddiasına ve "AB'den yana olduklarını" beyan etmesine rağmen, "asker", AB'nin "demokratikleştirme" sürecinden de, yarın öbür gün muhtemel bir üyeliğin getireceği yetki-sorumluluk düzenlemelerinden de pek haz etmiyor.
4.. "Bağımsızlık" merkezinde yapılan bu tür bir muhalefet, Türkiye'nin ABD politikalarının uzantısı haline geldiği anlarda pek ses vermiyor; hükümet-asker birden "uyum" içinde oluyor.
5.. AB'nin de kafası ve niyeti karışık: Genişlemede Türkiye'nin de yeri olduğunu, 40 yıl öncesinden bugüne Türkiye'nin de üyelik hakkı bulunduğunu samimi olarak savunanlar kadar; din, nüfus, tarih, kültür, ekonomi gibi nedenlerle hiç istemeyenler de mevcut. Kimi açıkça söylüyor, kimi bahane yaratıyor. Buna karşılık, samimiyetle isteseler de yahut için için istemeseler de, ABD-AB rekabetinde, Ortadoğu, Akdeniz ve Kafkaslar üzerindeki mücadelede Türkiye'ye ihtiyaç olacağını, tamamen ABD'ye terk edilmemesi gerektiğini düşünenler de var.
6.. ABD yönetimi, Kıbrıs'ta herhangi bir çözümden yana görünüyor. Bunu, Türkiye'nin AB üyeliğinin yolunu açmak için de arzular gibi. Ancak, bu yönetimin hesapları, bölünmüş bir Kıbrıs ile AB dışında bir Türkiye'yi de pekala içerir durumda. Bölgede ABD'nin en yakını İsrail ise, tarihsel olarak, bütünleşmiş bir Kıbrıs'a pek sıcak değil. AB'nin kilit ismi Verheugen'in "Belki de Türkiye'den başka ülkeler Kıbrıs'ta çözüm istemiyor" derken kastettikleri muhtemelen bu ikisi.
7.. Kıbrıs Türkleri ise, son seçimin gösterdiği gibi, halet-i ruhiye bakımından ikiye bölünmüş durumda. Geçmişin acılarını ve korkularını unutmayanlar ile Kuzey'- i mülkiyetlerine geçirenler, Ada'nın bütününe pek bir şey katmasa da, kişisel servetlere yarayan rantlara malik olanlar statükodan; özellikle genç kuşak ise, ufku ve dünyayı açacak bir çözümden yana.
***
Manzarayı basitçe özetleyen maddeler çoğaltılabilir.
Ancak, bu denklem, stratejik önemi, tarihi değeri ne olursa olsun, Ada'nın Türkiye'yi rehin aldığını özetler.
Çözümsüzlükte de, çözüm çabalarında da.
Başka bir şey daha söyler:
Kıbrıs'ta çözüm ve AB perspektifinin dışında; Türkiye'de seçmen desteğini artırması ve alternatifsizliği katmerleştirmesi beklenen bir iktidara karşı, "asıl muhalefet lideri" olarak Denktaş'ın tahkim edilmesi.
Kıbrıs'ta yapılan bir ankette, "ülkeyi yönetmemesi" ancak "müzakereleri yürütmesi" sonucuna yol açacak kadar, hem bıkkınlık getirilen, hem diplomaside hala güvenilen bir karışıklığın simgesi Denktaş, sadece KKTC lideri değil, adeta "T.C. Anamuhalefeti" konumunda.
Çözümde samimiyet ile Kıbrıslı Türkler'in ve Türkiye'nin önünü açabilecek Denktaş, aynı zamanda, çözümsüzlükle, AKP hükümetini kuşatacak, ülkedeki seçmen desteğine rağmen, onu "devletleştirecek", daha da "Amerikanlaştıracak, Ortadoğulu kılacak" bir kimya formülü.
***
Esas sorun şu ki; demokratikleşme, normalleşme, AB üyeliği gibi beyanlarına rağmen, AKP hükümeti, hala "prangalı."
Sadece Denktaş, sadece asker ve sadece ikisinin ittifakı yüzünden değil... Avrupa'ya ya da Kıbrıs'ta çözüme bile ABD üstünden gitmeye kalkan şaşkınlığı yüzünden de!
|
