|
 |
|
UMUR TALU
11 Eylül 01, 11 Eylül 73, 12 Eylül 80
Anma günleri, hatırlama günleri, anlama günleri.
Uçaklar, yıkılan kuleler, atlayan, yanan, ezilen insanlar... 2 bin 700 ölü.
Başkanlık Sarayı'nda halkın seçtiği bir lider... Bombalar, tanklar, saldırılar. Direnirken ölü ele geçirilen başkan. 3 binden fazla ölü, yıllarca işkence, sürgün, binlerce kayıp.
Sabaha karşı bir askeri darbe. Geride 5 bin civarında ölü, suikastlar, cinayetler. Yasaklar, idamlar, hapisler, işkence, anayasayla hep içimizde kalan darbe.
****
En yakın tarihlisinde, çılgın terör teşhisi yapıldı.
Öyledir. Ne var ki, gizlenen belgelerin dökülmesiyle anlaşılıyor ki, belki günü, tam hedefi belirlenmiş olmasa da, bu saldırıların, uçak kuşkularını da içeren ihbarları gelmiş, Beyaz Saray'a kadar ulaşmış, birileri şöyle ya da böyle sümenaltı etmiş.
Hemen ardından Afganistan, sonra Irak. Binlerce sivil ölü.
Her ikisinin de görünür gerekçesi, 11 Eylül 2001.
Ama eldeki onca belge ve bilgi, yıllarca iş tutulan Taliban'ın biletinin 11 Eylül'den hemen önce zaten kesildiğini, Afganistan üstünden güvenli bir boru hattının Taliban kafasıyla yapılamayacağına karar verildiğini gösteriyor... Ne gam!
Eldeki onca bilgi ve belge, 11 Eylül ya da kitle imha silahlarından bağımsız olarak, petrol, İsrail, hegemonya harmanlı "emperyal" bir projenin Irak safhasının, yeminli bir "neo-muhafazakar" grup tarafından çoktan tasarlandığını gösteriyor... Ne gam!
****
11 Eylül 1973. Yine bir eylülde, 1970'de yüzde 36, 1972'de yüzde 44 halk desteği ile iktidarda bulunan bir başkan, Allende, iktidara gelmesini önlemek üzere uygulanan birkaç operasyonun ardından ekonomik sabotajlarla vurulan Şili'de öldürülerek devriliyor.
Seçildiğinde Genelkurmay Başkanı olan General Schneider ABD "derin devleti"nin 35 bin dolara kiraladığı katil tarafından çoktan öldürülmüş, Şili ordusu "bizim çocuklar" olmuştu zaten.
****
12 Eylül 1980. Her köşesine ölüm korkusu, en azından yerel iç savaşlar sinmiş, geride 5 bin kadar ölü bırakmış ülke, bir anda "huzur"a kavuşuyor. Bir süre önce, karşıtı Ecevit'e gözdağı vererek Allende'yi hatırlatan Demirel indiriliyor, ekonomiden anayasaya, üniversitelerden her türlü hak ve özgürlüğe "demir yumruk" iniyor.
ABD'de birileri, "Bizim çocuklar başardı" diye seviniyor.
****
Hafızanızı çok yormayayım. Sadece, üç tarihi birleştiren bir simge ismi hatırlatayım
11 Eylül 2001 sonrasında, ABD'deki zihniyet, 11 Eylül'ü soruşturan komitenin başına "duayen" Kissinger'ı getirmişti.
11 Eylül 1973'ün baş organizatörü, "Halkının sorumsuzluğu yüzünden komünizme giden bir ülkeye seyirci kalmak zorunda mıyız" diyen Kissinger'dı. Bugünün Cheney, Rumsfeld gibi şahinleri de o ekipteydi.
12 Eylül 1980'de "bizim çocukların darbesi"ne en çok sevinen de Kissinger oldu.
Bu devamlılıkta, bu tarz ve zihniyette ciddi bir küresel sorun yok mu?
***
ABD elbette her şeye rağmen "demokratik" bir ülke! Elbette dünyada nice despot, diktatör, fanatik vesaire oldu ve var. Elbette bu sonunculardan insanlık, barış, adalet adına alınacak hiçbir ders yok.
Ama dünyaya durmadan parayla, sopayla ders ve nizam vermeye soyunmuş, sakız gibi "demokrasi, özgürlük" çiğneyen ABD'nin bizzat kendisinin demokrasi, uluslararası hukuk çizgisine çekilmesi zorunluluğu hep oldu; şimdi daha çok var.
Irak'ta demokrasi ve özgürlük adına bulunduğunu söyleyen süper güç, dünyanın açlık, yoksulluk, çevre, nükleer tehlike gibi sorunlarına en kati biçimde sırt çevirdiği, küresel insani sorumluluk utkusunu hiç paylaşmadığı bir dönemde aynı zamanda.
Ne ironiktir ki, biz onun dünyayı yönettiğini sanırken, işgal ettiklerini bile yönetemiyor.
Askeri de yetmiyor, parası da! Bilelim de!
Mesajlarınız için: utalu@turk.net
Fax: 0 212 280 05 51
Tel: 0 537 660 71 21
Haberleri gazete sayfası görüntüsünde okumak için
SABAH e-Medya"ya
tıklayın
|
|
|
|
