|
 |
|
MANSUR FORUTAN
O yemeÄŸin sevgisi az olmuÅŸ...
Ev işi yapmayı kim sever? Yatağı topla, mümkünse çarşafı değiştir, ki anlamadığım bir nedenden ötürü çarşaflarım yatağıma hep dar gelir ve orasından burasından fırlayıp rahatsız edici sonuçlar doğurur. Ve bilim adamlarının bu konuda yapabileceği fazla bir şey de yok.
Git lastiklilerden al, rahat et!
Eve sarhoş gelmişsiniz ve çarşaf yine yatağa isyan etmiştir. Barışı sizin tesis etmeniz gerekir. Çekilecek iş midir bu?
Özgürlükçü çarşaflara kılım!
Devam edelim Bulaşık, dağılmış CD'leri, kitapları yerine koyma, ağzına kadar dolu olan çöpü tasfiye etme, eski gazeteleri atmak...
Zor ve sıkıcı işler...
Bütün bunları yaptıktan üç ay sonra hadi bir daha?
Bu arada çok önemli bir tespitimi sizlerle paylaşmak istiyorum
İki ayın sonunda, dağılmış ve pislenmiş bir evin daha dağınık ve pis olma olasılığı yok!
Yine ortalığı toparlama ve temizleme girişimlerimden birinde, benim için çok önemli olan sevgili kutumu buldum.
Sevgili kutum, sevgililerime ait mektuplar, ufak tefek hediyeler, fotoğraflar ve ıvır zıvırdan oluşan bir anı, bir arşiv kutusu.
Çok uzun zamandır işlem görmemiş olacak ki açtığımda, içinden iki tane Kore Gazisi çıktı.
Bu acı gerçek karşısında kutuyu toplayıp, kolay kolay bulamayacağım bir yerlere zulaladım ve eski gazetelerden kurtulma işine verdim kendimi.
Eski gazetelerden kurutulma işleminde, yakın tarihi yeniden gözden geçirme imkanınız da oluyor.
Yakın tarihte, belirgin bir biçimde kadın aşçılar haberleri var. Benim saydığım, farklı gazetelerde on dört kez aynı hanım kız aşçılarımız haberi çıkmış. Kaçırdıklarımı da sayarsanız, konunun ne kadar önemli olduğunu varın siz düşünün artık.
Hani üniversitelerde okudukları bölümlerde bayıp, sonradan aşçı olmaya karar veren kadınların haberleri.
Bu kadınların ortak özellikleri, hepsinin yurt dışında aşçılık okullarına gitmesi. İçlerinden bir vatan evladı gidip de Mengen'de bu işi öğrenmemiş.
Yani "kuru" yapabilme ihtimalleri düşük. Banal bulabilirler. Bilemiyorum.
Onun yerine kimya labrotuvarı yemekleri yapmayı öğrenmişler.
İyi haber, yemeklerine sevgi katıyorlarmış.
Adını okumakta güçlük çekiğimiz yemekler sevgi dolu, mutluluk dolu ve genelde sekiz sıfırlı hesaplar karşılığında sundukları sevgiye karşılık bulabiliyorlar..
Kocana, çoluğuna çocuğuna yemek yap deseler, korkarım uzak dururlar.
Annelerimiz, teyzelerimiz, komşularımız, yıllarca yemek yaptılar.
Hem de en iyisini.
Yıllarca, bıkmadan, usanmadan.
Hem de en sevgiyle dolu olanını.
Kocalarına yaptılar, çocuklarına yaptılar, torunlarına, kardeşlerine, mahalleye yaptılar... Her seferinde, gıkları çıkmadan, zevkle, sevgiyle daracık mutfaklarda mutluluk pişirdiler. Yemek yapmayı Amerika'da öğrenmediler.
Åov yapmadılar.
Yemek pişiren hanım kız trendine bir itirazımız yok.
Tabii ki sevdikleri işi yapacaklar. Tabii ki hünerlerini en iyi şekilde sergileyip, kendilerini geliştirecekler.
Bunun sonucunda da istikbali olan delikanlılarla izdivaç şansları yükselecek.
Ancak , "ay sıkıldım bu işten" demeden, sadece ve sadece sevgi katarak, "havalı bir işim var" tıraşnı yapmadan, yapsınlar ne olur.
Tıpkı annelerimiz gibi.
Gazeteleri toplayıp valideye gidiyorum.
Tabldotta bugün kuru olabilir mi acaba? Bu yaz sıcağında?
Haberleri gazete sayfası görüntüsünde okumak için
SABAH e-Medya"ya
tıklayın
|
|
|
|
