Alev bambaşka bir şey! Su baskınları veya kasırgalar gibi olay anında bir yandan korkuyla kurtulmak isterken öte yandan da düşünerek çare aramaya imkân tanımıyor yangın.

İnsan hızla, içgüdüsel biçimde ve mutlaka kaçıyor. Sonra da alevleri seyretmek zorunda kalıyor.

Alev, "orada durmaya" asla izin vermiyor.

Kaçanlar ve yangını hipnotize olmuş gibi seyredenler bir süre sonra kendilerine geldiklerinde yangını söndürenler haline gelemiyorlar. Ateşin etkisi ve yarattığı korku içimizden gelen müdahale etme dürtüsünü bastırıyor.

Bu yüzden işte, daha ilk andan başlayarak yangınla baş edebilmek için bilgi ve görgü gerekiyor.

İtfaiyeci bu bakımdan özel bir adam!

Hem bütün afetler için acil müdahale gücü itfaiyeci... Hem de alevlerden KORKMAYAN adam!

Yani yangın varsa, önce alevlerin içine girebilmek gerekiyor. Yangın varsa, önce söndürülmesi veya etkisiz hale getirilmesi gerekiyor.

Yani... Yangın varsa... İtfaiyecilere ihtiyacınız var.

Yani... Özel eğitimli ve korkusuz adamlara ihtiyacınız var.

Bir de unutulmasın ki, itfaiyeci herkesin korkup kaçtığı bir ortamda DÜŞÜNMEYİ, etrafa bakmayı ve karar vermeyi sürdürebilen adamdır.

Radikal karar alabilen; yangını söndürebilmek için gerekli olduğuna çok inanılan duvarları yıkabilen, camları kırabilen, yangının yayılmaması için su sıkan adamdır...

Krizler eğer bir tür yangınsa, itfaiyeciler gerekiyor; siyasetin "babadan kalma" bahçesindeki kuyudan kovayla su çekerek söndürmeye çalışanlar değil.

Ama hangi üniformalı olsa önünde hazırola geçiyoruz da; itfaiyeci üniforması görünce çenemiz açılır:

Yangın söndürülecek... "Nerede kaldınız yaaa!"

Ya da duvar yıkılacak... "Aman yıkma!"

Araç geçemiyor, arabanızı buradan kaldırsanız... "Sen benim kim olduğumu biliyor musun kardeşim! Öteki sokaktan dön!"

Şu yasak bölgeye girmemiz gerek... "Sen müstemleke valisi misin?"

Oysa bir yetmez; iki, üç, daha çok itfaiyeciye ihtiyacımız var.