Bir akşam sevgilinizle yan yana televizyon seyrederken geliverir Yalnızlık Meleği; ölümcül bir hastanın yanıbaşında dikilen Azrail gibi...

Ya da biriniz mutfakta yemek yapar, ötekiniz banyoda oyalanırken evin içinde beliriverir.

Yalnızlık Meleği:"İlişkilerin Azrail"i...

"Bak yine aklın başka yerlerde, bak elini tutmasan zaten o da yanındayken bile varlığını unutacak halde..."

Böyle fısıldayıp durur.

"Yalnız olsan çekmezsin bu saçmalıkları; eğlenecek neler bulursun!"

Günler öncesinden hazırlanan bir plan, serin, yağmurlu (açıkçası depresif) bir gecede taraflardan biri tarafından bozulunca ("Ben gitmek istemiyorum, sen git!") kanatlarını sevinçle çırpar melek! Kendi sevincini, sizin sevincinizmiş gibi yutturmaya çalışır Yalnızlık Meleği...

"Ben gitmek istemiyorum" sözü bir anda; içine ilişkinin bütün tarihini alır; bütün çelişkilerini, bütün çatışmalarını uyandırır, yılanı uykusundan uyandırır gibi...

Eski sevgililer yüklü ve ağır ağır yol alan bir kamyon gibi ilişkinin orta yerinden geçmeye başlar.

Eski "tek tabancalık" zamanları; geçmişte kalmış "özgür kız" maceraları uzaktan el ederler.

Yalnızlığı "geleceğin güzel fırsatlar ülkesi" olarak pazarlar Yalnızlık Meleği; güzel adlar takar onlara; "özgürlük" der, "yenilik" der; şu der, bu der... Nasıl yalancı, nasıl fındıkçıdır böyle zamanlarda; nasıl baştan çıkartıcıdır!..

Aşklarımızın meşklerimizin ana yakıtlarından birinin "yalnızlığa katlanamayışımız ve yalnız kalmaktan korkumuz" olduğunu aklımıza getirmeyiz.

Modern çağ ilişkilerinin başka bir yönü daha var: Bu ilişkiler hoş ve iddialı idealler, güzel sevgi sözcükleri ve "test edilip onaylanmış" duygular üzerine kuruludur. Ama yelkenlerini şişiren rüzgarlar küçüklü büyüklü heyecanlardır.

Herkes bilir fakat sadece "itiraf.com"lara veya yakın arkadaşlara söylenir ki, "heyecan yoksa sevgi solmaktadır."

Neyse artık o heyecan, kimse bir türlü tam olarak tarif edemez.

Popüler bir dergi, gazetelerin Pazar ekleri veya uyduruk özlü sözlerle doldurulmuş televizyon programlarında verilen "fikir"lere göre belirlenir bazen o heyecanlar...

Bazen de ara ki o heyecanı, bulasın!..

Bazen heyecansızlığı bastırmak için en heyecanlı sevişmelere; bazen de heyecan olsun diye durup dururken armağanlara boğulur ilişkiler...

Yine de hangi ilişkinin içine "heyecan arayışı" denen kurt düşerse, yer bitirir o ilişkiyi.

Ve yalnızlığın çağrısı böyle böyle çentik atar en gümüşi aşk kabzalarına bile...

Böyle böyle uzar, upuzun bir yol olur; salondan yatak odasına giden koridor...

Böyle böyle ışıldar sevgiliyle değil de, arkadaşlarla geçen vakitler...

Ah, işte tam o sırada hain bir unutkanlık çöker içimize!

Yalnız kaldığımızda bizi saracak ayrılık acısının ve geride bıraktığımız sevgiliye duyduğumuz özlemin nasıl şiddetli olacağını bildiğimizi unuturuz.

Ayrılık kapıyı çaldığında pek yakında özgürlükten çok, kimsesizliğe benzer bir hisse kapılacağımızı unuturuz.

Tek başınayken "bozkırların yalnız kovboyu" filan olamayacağımızı; dağda bayırda dolaşan "özgür kız"ın gerçekte tabanlarının yara bere içinde kalacağını unuturuz.

En iyi yalnızlığın bile "cimri"; en sıradan beraberliğin bile "cömert" özellikler taşıdığını unuturuz.

Oysa yalnızız.

Zaten içimizde, hep yalnızız...

Ateşe değen tenimizin nasıl yandığını, ruhumuzun nasıl aynı anda buz kestiğini anlatıp aktaramayacak kadar yalnızız.

Ondan ötesi yoktur!

Ve içimizdeki bu yaraya karşı dıştan ve etkili bir tedavi için de aşktan güzel bir merhem yoktur!