Mehmet Barlas, Yeni Şafak'ta bir yazı yazdı, Nazım Hikmet'in Fenerbahçe'nin amigosu olduğunu ileri sürdü.. Hürriyet alıntı yapıp önceki günkü sutünlarında kullandı bunu.
Dünkü gün ise Nazım koyu bir Galatasaraylıydı ve yine Hürriyet'in birinci sayfasına taşınmıştı..
Oysa Nazım Hikmet ne Fenerbahçe'nin amigosuydu, ne de Galatasaraylı..
Neydi pekiy?
İşte Nazım Hikmet'in Yenigün gazetesinde Orhan Selim takma adıyla yazdığı köşe yazısı: Yıl 1931...
FENERBAHÇE-GALATASARAY'A DAİR
-Fenerli misin, kardeşim?
-Eyvallah Fener'deniz!..
-Galatasaraylı mısın, monşer?
-Natürelman!..
-Ben, iki gözüm ne "Eyvallah" Fener'denim, ne de "Natürelman" Galatasaray'dan... Ne yalan söyleyeyim, kardeşim, Taksim Stadyumu'nun eşiğini geçmemişim hani!... Kumar oynamam, at yarışına meraklı değilim, horoz dövüşünden anlamam!.. İster sinema olsun, ister atletizm, yıldızların tercüme-i halini ezbere bilmem, anacığım... Bütün bu işlerin cahiliyim ama, bu son günlerde, kanım biraz Fenerlilere kaynıyor gibi... Galatasaray'ı alt etmişler, diye değil alimallah!.. Bilakis be, iki gözüm... Bu işe biraz kızıyorum bile! Demokrasiya devrinde her sene Fener'in şampiyon olması doğru mu ya/ Hem sonra, efendim, mağluba yardım, şanımızdandır. Malum a!
Fener'e kanımın kaynamaya başlaması başka sebepten...
Son yaptığım içtimai, felsefi, harsi, kozmografi tetkikat neticesinde, anladım ki, Fener, İstanbul, Kadıköy, filan semtlerinin mümessilidir... Galatasaray Beyoğlu, Şişli semtlerinde taraftar sahibidir... Fener'in kaptanı Sirkeci'de dükkan açmış... Galatasaray'ınki Beyoğlu'nda.
Ben, iki gözüm, spordan anlamam ama, şimdi neden, Fener'in taraftarı, Galatasaray'ın balosu, müsameresi çoktur bunu anladım işte.
Sporda da olsa, halka dayanalım vatandaşlar!. Halka, kapılarımızı geniş açalım iki gözüm!
***
Nazım Hikmet'ten bir de Fener-Galatasaray maçı okumak ister misiniz? İşte 1936 yılındaki Akşam gazetesindeki köşesinden:
BİR MAÇ SEYRETTİM..
"Geçen gün bir dostum "İlle de gidip Fenerbahçe-Galatasaray maçını seyredelim" dedi. Ben de kıramadım dostumu, gidip maçı seyrettim.
Futbol maçı denilen şey, dört bir yanında binlerce insanın toplandığı bir meydanda yapılıyor. Meydanı, teker teker saydım, yirmi iki delikanlı çıkartılıyor. On birinin üstünde sarı kırmızı yollu yollu gömlekler, öteki on birindeyse lacivert sarı fanileler. Ama yirmi ikisi de kısa patnolonlu ve kocaman ayakkabılı.
Meydanın iki başında iki kale var. Mesele topu bu kale denilen direklerin arasından geçirmekmiş.
Her ne hal ise, okuyucularımın çoğu bu hususta benden çok bilgili oldukları için fazla tafsilat vermeyelim.
Birdenbire bir düdük öttü ve oyun başladı.
Yirmi iki delikanlı kan ter içinde ha babam ha koşuyorlar.
Toptan ziyade basıyorlar tekmeyi, atıyorlar çelmeyi, vuruyorlar kakmayı birbirlerine. Bir taraf, "Topu ille ben sokacağım sizin kaleye" diyor, öte taraf "Hayır, bu marifeti ben göstereceğim" iddiasında.
Ne yalan söyleyelim bu hengamede ben de heyecanlanmadım değil.
Fakat benim heyecanlanmam, etraftaki binlerce seyircinin coşkunluğu yanında devede kulak kabilinden.
Oyunu seyredenler ikiye bölünmüşler. Her biri kendi partisinin çocuklarını teşvik eder, düşman tarafa küfrü basar bir durumda.
Herkes istediğini söylüyor, herkes dilediği gibi bağırıp çağırıyor. Ortalıkta bir söz, bir düşünce hürriyeti, alabildiğine.
Bu işin birçok tarafları hoşuma gitmedi, dersem yalan söylemiş olurum. Muayyen bir manada, demokrasiyi anlamak isteyenler Taksim Stadyumu'na gitsinler. Ben kendi payıma güzel ve berrak heyecanlı bir iki saat geçirdim orada."
İletişim için faks: (0212) 281 58 40
