Büyük kentlerin çarşılarında ve alış veriş merkezlerinde dün olağanüstü bir canlılık yaşandı. Krizden çıkıyor muyuz?

Ekonomi motorunun marş dinamosu tüketimdir. O olmadan ne üretim oluyor, ne istihdam ve ne de vergi geliri..

Türkiye'yi krizin dibine çeken girdabı, siyasete beslenen güvensizlik körükledi.

İnsanlar, daha zor günler gelecek korkusu ile temel ihtiyaçlarına yönelik harcamalarını bile asgariye indirdiler.

Fabrikalar, dükkânlar kapandı, işsizlik felâketli boyutlara dayandı.

Dibe vurmanın hızı, ekonominin tekrar yükselişe geçmesini de erkene aldıysa bir tesellidir.

Piyasalarda yaşanan hareket, iyimserliğin boş bir avuntu olmadığını düşündürüyor.

IMF'nin 10 milyar dolarlık yeni kredi desteği, dünyanın Türkiye'yi kaderine terketmeyeceği inancını verdiği için döviz ve faiz inişe, borsa da yükselişe geçti.

Eskiden panik yaratan siyasi itiş-kakışlar, artık ekonomiyi eskisi kadar etkilemiyor.

Piyasa Ankara'nın önüne geçiyor..

Tabii bu gelişmede, yaratıcı ve cesur girişimcilerin tenzilâtlı satış aracını zamanında kullanmalarının da önemli payı var.

"Tüketimin uyandırılması, halkın tekrar kazanılması lâzım. Bunun için gerekirse bir süre kâr etmeyelim.."

Özveri bazen en kârlı yatırımdır.

Krizde mantık, içine kapanıp beklemeyi gerektirebilir. Ama dünyayı da "mantıksız" diye horlanan ve şartları değiştirmeye çalışan çılgınların cüreti değiştiriyor.

İndirimli satışlar dün patlama yarattı. Dövizi büfelerinde kuyruklar oldu. İnsanlar dolarını, markını bozdurup harcamaya ve yaşamaya başladı.

Bu uyanış, ekonominin damarlarına kan pompalayacaktır.

Dükkân sahipleri kâr etmese bile kirasını, senedini, vergisini ödeyecek, boşalan rafına yeni mal koymak için fabrikaları harekete geçirecek ve kriz sonrası döneme daha az zayiatla ulaşılması mümkün olacaktır.

Bu sonuçlar umarız cesaretin gücüne ve büyüsüne inanmayan, bu yüzden KDV indirimini dar bir alanda tutan siyasetçilere de ilham verir..

Zorla bağışın adı haraçtır!
Çağdaş ülkelerin vatandaşları, devlet dairelerinde verilen hizmetin karşılığını ücretsiz alır.

Ama Türkiye'de vergi rekortmeni de olsanız, resmi kurumların çoğunda işinizi yaptırmak için, size uzatılan vakıf makbuzunda yazılı parayı ödemek zorundasınız.

Bağış gönülle olur. İstemeyen, gücü olmayan vermez. Fakat burada vermezseniz, nüfus cüzdanı, pasaport, ehliyet, ruhsat alamaz, adliye veya devlet hastanesindeki işinizi göremezsiniz.

Böyle bir devlet, böyle bir devlet-vatandaş ilişkisi olur mu?

Vergi yasa ile konur. "Bağış" adı altında toplanan bu paralar haraçtır! Haraç alan bir hukuk devleti ve demokrasi olmaz.

Siyasetçiler, kamu vakıfları kapatılırsa devlet dairelerinin kâğıt ve mürekkep bile alamayacaklarını, hizmetin aksayacağını söylüyorlar.

Ve biz, tuttukları köprü başlarında, her geçenden haraç toplayan derebeyliklerden oluşmuş bir acayip konfederasyon olarak Avrupa Birliği'ne girmeyi düşlüyoruz.

Bu kafalarla daha çoook bekleriz!