Günler geçiyor, ensâr Medine dışında her gün güneş batıncaya kadar Resõlüllah'ı bekliyorlardı. Akşam olduğunda Peygamber'i karşılarında göremeden üzgün olarak evlerine geri dönüyorlardı. Böylece günler günleri izledi. Sevincin yerini hüzün almış ve ümidler kırılmaya yüz tutmuştu. Nihayet bir gün, işi dolayısı ile dağın tepesine çıkmış olan bir yahudi uzaktan iki kişinin gelmekte olduğunu farketti. Gelenlerin Peygamber ve arkadaşı Ebõ Bekir olduğu içine doğdu. Bağırarak Medine'ye doğru koşmaya başladı.

- Ey Kayl oğulları... beklediğiniz ulu kişiniz geliyor...

Yahudinin bu sözünü işiten ensâr, evlerinden çıkıp koşarak Resulüllah'ı karşılamaya gittiler.

Yanına geldiklerinde etrafını çevirerek, büyük bir hayranlıkla ona bakmaya başladılar. İşte Peygamber karşılarında idi. Yıllardır adı dillerde, sevgisi gönüllerde yayılan ve herkesin nurlu yüzünü görmeyi hayâl ettiği yüce insan sevgi dolu gözlerle onları süzüyordu.

Resulüllah, yanında Ebu Bekir ve ensâr olmak üzere Medine'ye doğru yürümeye başladı. Kadınlar ve çocukların "Allahü Ekber, Resulüllah geldi, Allahü Ekber, Peygamber geldi" diye bağırarak yaptıkları sevgi gösterileri gözleri yaşartıyordu. Kalabalık toplu halde Kuba denilen yere kadar geldi. Yüce Resul burada Hedminoğullarından Gülsüm'ün evinde pazartesinden perşembeye kadar 4 gün kaldı. Ebõ Bekir de Sünh denilen yerde İsafoğlu Habib'in evinde kalıyordu.

Cuma günü Resulüllah, bugünkü "Cuma Mescidi"nin bulunduğu yerde ilk Cuma hutbesini okuyarak İslâm tarihinin ilk Cuma namazını kıldırdı. Böylece Medine'de İslâm devletinin ilk temeli atılmış oluyordu.