Gazeteler haberi "aşkı için intihar etti" başlığıyla vermişlerdi yine. 16 yaşındaki lise öğrencisi Cem Taşkın "aşkını itiraf ettiği" kız arkadaşı Sera Erdem'den olumsuz cevap alınca 9. kattan atlayarak yaşamına son vermişti.
"Aşk intiharı" haberlerinin başlıklarında, acımanın yanında, gizli bir takdir kokusu alırım hep. Aşkı yüceltme çabası, ölümlere de bir haklılık kazandırır sanki. 16 yaşında bir gencin hafif kalp çarpıntılarına "aşk", hem de "uğrunda ölünecek aşk" teşhisi konulunca, gerçekleştirilen eyleme de üstü kapalı bir "toplumsal onay" verilmiş gibi olur. Bense bu tip intihar haberlerini okurken, ölümün boşunalığını, saçmalığını haykırmak isterim hep.
Bugün de öyle oldu. Cem'in gülen çocuk yüzüne içim parçalanarak uzun uzun baktım.
Annesi-babası, onu şimdiye kadar tehlikelerden korumak için ne kadar ince ince düşündüler kimbilir. Bebekken aylık kontrollerini, aşılarını ne büyük bir özenle ve eksiksiz yaptırdılar. Liseye başlayınca, ehliyetsiz araba kullanmasın, trafik canavarına karşı tetikte dursun, kavgaya dövüşe karışmasın diye ne çok telkinde bulundular. Anarşiden, terörden, uyuşturucudan korumak için ellerinden gelen her türlü önlemi aldılar. Ama, yeni yetme bir kız çocuğunun "sadece arkadaş kalalım" sözünün, ölümcül bir tehlike oluşturabileceğini hesap edemediler.
Onaltı koca yıl boyunca üzerine titredikleri, hayatlarının merkezine oturttukları, geleceğe ait tüm projelerini üzerine kurdukları varlık; küçüçük bir kız çocuğunun öylesine söylediği bir cümle yüzünden yok oldu.
Herşey ne kadar absürd ve dayanılmaz.
Zavallı Cem, boşluğa atılmadan önce, hiç değilse birkaç saat vakit tanısaydı kendisine, herşey farklı olabilirdi.
O sırada odasına giren abisinin "Aldırma oğlum, zaten pek güzel birşey değildi" deyivermesiyle büyü bozulabilirdi örneğin. Cem belki de bu tek cümleyle aşkını "ebedi" sanma yanılgısından sıyrılıp bugün "başka kızların peşinden koşan" hayat dolu bir delikanlı olarak aramızda olabilirdi. Ya da akşam babası eve geldiğinde omuzuna vurup; "Hadi büyütme, hayatının aşkı değildi ya, sen daha kimlerle tanışacaksın" yollu hafife alan bir lafıyla yüreğindeki ağırlığın kalktığını hissedebilirdi.
Zavallı çocuk...
Yaşasaydı, birkaç ay sonra, Sera'nın "çıkma" teklifini reddettiğinde nasıl da kahrolduğunu düşünüp kendi kendine gülecekti. Ya da belki birkaç hafta sonra Sera Cem'i "arkadaş" kategorisinden çıkartıp "çıktığı oğlan" kategorisine yerleştirmeye karar veriverecekti. On onbeş yıl sonra Sera'yla bir yerde karşılaşsa, yüzünü hatırlamakta güçlük çekecekti muhtemelen.
Ahh şu "sadece arkadaş olalım" muhabbeti... Sevgililikle arkadaşlığı birbirinden koparıp, birbirinin karşısına koyan o batıl itikad... Sanki bir insanla öpüşmek, o insanla koyu bir sohbete koyulmaktan ya da önemli bir sırrı paylaşmaktan daha "özel" bir şeymiş gibi...
Sera, "arkadaş olarak" çok sevdiği Cem'le, tıpkı birlikte kahkaha atar gibi, tıpkı birlikte müzik dinler gibi, iyi arkadaş olmanın doğal bir uzantısı olarak flört edebileceğini farkedebilseydi; kafasında "normal arkadaşlık"la "çıkmak" arasına öyle yüksek duvarlar çekmiş olmasaydı, zaten ikisinin arasında pek de bir fark olmadığını bilseydi, Cem'e "tamam" deyiverseydi, bir-iki sarılıp, elele tutuşup orada burada dolaşsalardı, şimdi trajediye dönüşen bu olay tatlı bir gençlik heyecanı olarak yaşanabilirdi.
Ama o küçücük çoçuklar bunu nasıl bilsinlerdi ki...
Biz kazık kadar büyükler bilemezken, her lafın başında "Biz sadece arkadaşız" deyip dururken onlar nasıl bilsinler ki...
