NEDEN KAÇIRILDI?
Nefes nefese girdi, bebeğinin uyuduğu odaya. Sevgiyle baktı beşiğinin içine. İşte o anda beyninden vurulmuşa döndü. Çünkü yoktu Tugay bebek; bıraktığı yerde. Uçup gitmişti sanki, yer yarılmış içine girmişti. Vücudundaki bütün kan çekildi, dünya başına yıkıldı, gözlerinden yaşlar boşanmaya başladı.

Bir yandan feryad ediyor, bir yandan da evin altını üstüne getiriyordu. Kendi kendine "Belki emekleyip koltuğun, yatağın altına girmiştir" diyordu. Ama o da inanmıyordu bu düşüncesine. Çünkü mini minicikti Tugay, daha ne emekleyebilir, ne de kalkabilirdi beşiğinden... Onun canhıraş feryatlarını duyan komşuları koşup geldi evine. Ne olduğunu anlamaya çalıştılar, "Birazcık nefes al, derdini söyle" dediler. Hamide Akgün, boğazında düğümlenen hıçkırıkların elverdiği kadarıyla söylemeye çalıştı, bebeğinin çalındığını.

Hemen, eşine haber verildi, polis çağırıldı. Eve gelen memurlar, birkaç dakika içinde kapının nasıl açıldığına, bebeğin nasıl çalındığına bir türlü anlam veremediler. Hem kim bilecekti ki, evin o anda boş olacağını? Ayrıca, "Kimden şüpheleniyorsunuz?" sorusunun cevabını veremiyordu Hamide Akgün de, eşi Hasan da. "Biz zengin değiliz. Fidye diye verecek paramız yok. Kim bizim çocuğumuzu kaçırır?" diyorlardı boyunlarını bükerek.

Tam bir bilmeceydi polisin karşılaştığı durum. Ama ellerinden geleni yapacaklardı. Önce, binaya girerken görülen Kızbez Yılmaz ile oğlu Sinan'ı gözaltına aldılar, sorguladılar, mahkemeye çıkardılar. Ancak, hakim, serbest bıraktı, "Bizim çocuğumuz var, niçin başkasınınkini kaçıralım?" diyen anne-oğulu...

Tüm bunlar olup biterken, Hamide Akgün, oğlunun beşiğine sarılmış ağlıyordu. Başladıkları yere dönen polisler ise evin etrafını, sokakları, caddeleri karış karış arıyordu. Herkese soruyorlardı: "Kucağında bir bebek taşıyan kimseyi gördünüz mü?" diye... Ama izi yoktu Tugay bebeğin. Aradan, asırlar gibi uzun gelen 15 saat geçti. Artık umudu tükenmişti Hamide Akgün'ün. "Kıydılar yavruma" diye dövünüyordu kendi kendine... Tam o sırada, polisler geldi kapıya. O; "Bebeğinizin ölüsünü bulduk" demelerini bekliyordu. Ama, tam tersi oldu...

HABER TELEFONLA GELDİ
Gözlerinin içi gülen polislerin anlattığına göre, bir telefon gelmişti karakola. Kısık bir ses aradıklarının nerede olduğunu söylemişti. Anlaşılan, Küçük Tugay, onu çalan esrarengiz el tarafından, yine aynı gizlilik içinde evinin arka sokağındaki boş bir inşaata bırakılmıştı.

Polisler, verilen adrese gittiklerinde elleriyle koymuş gibi bulmuştu Tugay bebeği. Sonra, hemen acı içinde bekleyen annesine vermek için sevinçli haberi, koşa koşa gelmişlerdi kapısına... Minik bebek, karakoldaydı, sağlığı da iyiydi, maşallah...

Hamide Akgün, hiç vakit kaybetmeden koştu, gidip onu bekleyen yavrusunu hasretle bastı bağrına. Ölüp ölüp dirilmişti o ana kadar. Çektiği ıstırabı bir Allah bilirdi, bir de o... Ama şimdi yeniden doğmuş gibiydi. Yavrusunun kokusunu bir kez daha çekmişti ya içine, artık ölse de gam yemezdi...

ZUHAL ERGÜZEL - MUSTAFA ŞEKEROĞLU