Türkiye'ye döndüm depremle buluştum. Amerika'ya uçtum, kasırgaya tutuldum... Düşünüyorum da, son bir aylık hayatımın bir yanında deprem, diğer yanında kasırga... Mecaz” anlamda filan değil; gerçekten öyle. Deprem, toprağı titreterek üzerini sallıyor; kasırga ise toprağı kaldırıyor, alabora ediyor; seller altında bırakıyor, üzerindekini uçuruyor...
Afetler parantezinde geçen yaşam, ülkeye, hayata, dünyaya bir daha; bir kez daha bakmayı zorluyor, emrediyor...
Dünyanın tartışmasız bir numaralı metropolü New York, bir doğa saldırısından pıstığı bir hale ilk kez düşmüş. Metro kapatılmış, işyerleri tatil edilmiş ve New Yorklular öğle vakti evlerine kaçıp, şehri boşaltmışlar. Her an kalabalık ve hayvan” bir enerji ile yaşamaya alışık şehir, filmlerde kafamıza sokulan o imajdaki gibi, uzaydan gelen saldırıdan ötürü sanki sığınaklara çekilmiş
Bizim Florida'da sandığımız Floyd kasırgası, bir bakıyoruz New York'ta karşımızda. JFK havaalanı tıklım tıklım; Amerika'ya New York'tan ayak basıp, ülkenin dört bir yanına dağılacak yolcular, hava seferlerinin Floyd sebebiyle iptal edilmesi üzerine, dünyanın tek süperdevletinin giriş kapısında perişen görüntüler çiziyorlar. Tüm iç seferler durdurulmuş. Yolcular, Türkiye'deki depremin ilk saatlerini hatırlatan bir karmaşayla, civar otellere nakledilmeye çalışılıyor. Çünkü, Floyd, bir-iki saat içinde, radyonun deyimiyle "Long Island'a saldırıya geçecek"...
Amerika'nın doğu kıyısında demiryolu sular altında kalmış; trenler de çalışmıyor. Keza karayolları da yer yer kapalı... Uçaklar da kalkmayınca süperdevletin başkenti (Washington) ile dünyanın süper şehri (New York) arasında irtibatlar -telefon hariç- kesik...
JFK otellerinde yer kalmamış; dünyanın çeşitli yerlerinden Amerika'ya ayak basan yolculara, otellerin geniş balo alonları açılacak ve onlarca kişi birarada geceleyecekler. Bir havayolları görevlisi, odasız yolcuları, "Merak etmeyin; battaniye dağıtılacaktır" diyerek teskin ediyorlar.
Yorucu, uzun bir yolculuğun ardından, New York'un yanıbaşında "battaniyeli yaşam" pek rahatsız edici bir duygu. Deprem bölgesi halkının neler hissettiği ve nasıl amansız bir ayakta kalma mücadelesi verdiklerini, ironik biçimde, New York'ta yoğun biçimde hissediyorum...
New York'a gitmek istiyorum: görevliler "gitmeyin" diyor, "yolu sular basmış, tehlikeli"... Demiryolları durmuş, uçak seferleri iptal ve karayolu da tavsiye edilmiyor... Özü itibarıyla Marmara depreminin ilk anlarını çağrıştırır bir durum... Şaşkınlık...
Depremden gelen benim gibi biri, Floyd kasırgasına hafif tepeden bakma eğilimindedir. Marmara depremi gibi can ve mal kayıplarına yol açmasa da, Floyd'un ne menem bir "doğa otoritesi" kurduğunu gördüm.
Kasırga da, deprem gibi bir afet, bir felaket...
İkisini kıyaslayabiliyorum. Deprem çökertiyor; sallıyor, sarsıyor ve yere indiriyor; yerlebir ediyor. Kasırga, uçuruyor; yerden aldığını havaya kaldırıp, anaforu ile boğuyor ve karşı konulmaz bir güçle yıkıyor, kırıyor, dağıtıyor ve sular altında bırakıyor...
New York şehrine gece saat 08.00 sularında giriyorum. Dünyanın en görkemli, en ışıltılı şehrini hiç böyle görmemiştim. Bir yandan bardaktan boşanırcasına yağan ve esen fırtınayla kamçı etkisi yapan yağmurla sırılsıklam ve Long Island'a yaklaşan kasırganın homurtulu uğultularını işiterek, tenha... New York sokaklarında tektük ve çoğunlukla renkli derili insanlar kalmış. Şaklayan yağmur damlaları altında ve Floyd'un şiddetinden iki büklüm, sokak köşelerine büzülmüşler.
Doğanın başedilmez gücünü New York'un bile kabul ettiğini görerek görerek, Adapazarı ve Gölcük için teselli mi buluyorum acaba...
Haberler geliyor. Florida'da 140 mil hızla esen Floyd, New York'ta 85 mile düşmüş. Artık ona "kasırga" değil "tropikal fırtına" demek daha doğru olurmuş. Yani, deprem değil artçı şok demek gibi...
Bu son bir ay, orada ve burada, Tabiat Ana'yı ve gazabıyla tanıştım. Ve, galiba, asıl "Gerçek"i bir kez daha tanıdım...
