Zelzele turu!
Değirmendere/Yalova- Belki, çok büyük bir iki mucize daha olabilir. Ama enkaz altından kurtarılabilecek başka can kalmadığını, bir de ölenlerin gerçek sayısıyla, ekonomik zararın miktarının ne olduğunu hiçbir zaman tam olarak bilemeyeceğimizi artık kabul etmeliyiz.

Yeni felaketlerde, daha az fatura ödemenin yolunu bulmak için hemen harekete geçmeliyiz.

Evet, elbette sarsıntının izleri, geride kalanların yüreklerinde ve zihinlerinde yaşayıp gidecek.

Ama yine de, bu zelzeleyi o bölgede ve bölge dışında yaşamış herkes için Fatiha ve rahmet okumaktan, kederlenmekten başka yapılabilecek çok şey var.

Elbette, depremin silip geçtiği, ezip geçtiği yerlerde her şeye rağmen yaşam devam edecek ve ediyor.

Değirmendere, ulu çınar ağaçlarının gölgelediği sahile açılan meydanıyla ve nesli tükenmiş ama hala dimdik durmayı başaran bir kaç ahşap eviyle onca kıyamet görüntüsüne rağmen şirinliğini hâlâ hissettirebiliyor.

Yalova'dan Gölcük'e uzanan kıyı şerididindeki büyüklü küçüklü tüm beldeler de öyle. Elbette hemen hepsi ölümcül yemişler. Görünmez balyozlarla beş altı katlı binalar tuzbuz olmuşlar. Ama arkada yükselen yemyeşil yamaçların önde uzayan denizin laciverdi yine de göz kamaştırabiliyor.

***

Bugün Pazartesi. Depremin haftası doluyor. Herkes için yepyeni bir başlangıca yönelmenin tam zamanı.

Türkiye'nin kendi kendisiyle hesaplaşması gerekiyor.

Türkiye'de hiçbir şey bu depremden önceki gibi olmamalı...

Önce ne kadar belediye başkanı varsa, ne kadar belediye meclisi üyesi, imar komisyonu veya encümeni varsa zelzele bölgesinde bir ibret gezisine çıkartılmalıdır!!!!.

O yumuşak ve killi tarım arazisini yerleşime açanların, yedi sekiz katlı yapı izni verenlerin, bu yapıları denetlemeden iskana açanların, bu ülkeye teröristler kadar kötülük ettiklerini görmek gerek.

Tıpkı kedi, köpeğe çiş terbiyesi verilirken yapıldığı gibi...

Kediler köpekler son pisledikleri yere götürülür ve burunları oralara, son "marifetleri"ni yaptıkları yerlere sürtülür.

Bu ülkede artık kimilerinin kedi, köpek gibi terbiye edilmesi gerektiğini kabul etmek gerek. Onların da, binlerce yurttaşımıza mezar olmuş yerlerde dolaştırılması gerekir ki, falanca parti başkanın filanca bakanın baskısıyla veya rant elde etme hırsıyla hırsızlık edilmesi son bulsun...

***

Elbette yapılacak başka işler de var.

Deprem o kadar büyük dersler verdi ki. Deprem gecesinde ve ertesinde koca istanbul'da, İstanbullular değil yatacak, kaçacak alan bulamadılar. Artık tabiattan çalınanların geri verilmesi zamanı gelmiştir.

Kentlerde biraz daha nefes alacak alanlar bulmanın, yaratmanın zamanıdır diyerek harekete geçmenin zamanıdır.

Caddelerin darlığından binaların sıkışıklığından ve yüksekliğinden evden kaçmak dışarı çıkmanın kurtuluş olmaktan çoktan çıktığı da gün gibi belli olmuştur.

Ne yazık ki, bunu görmek için on binlerin ölmesi, trilyonların yok olması gerekiyormuş.

Yerel ve merkezi yönetim ilişkisi öylesine çarpıtılmış ki, bir taşra belde belediyesininin bir tek bekçi kadrosu almak için bile Ankara'nın onayı gerekiyorken, aynı belediyelerin imar planı değişiklikleri için böyle bir olur gerekmiyor. Trilyonlarca lira rant sağlayan projeler için hiç bir üst makamın onayı istenmiyor.

bu başıboşluğun sonu, binlerce yurttaşımızın çürük beton duvarlar ve katlar arasında sıkışarak feci biçimde ölümü...

***

Bir kesim için dalga geçme, bir kesim için de övünç konusu olan o malum deyişle, Türkiye'nin kendine gelmesi için, belki de, böylesine titremesi gerekiyordu.

Evet, titredik! Elbette fatura çok büyük ve çok trajik.

Bu titreme bizi kendimize getirecek mi...

Gelmemiz şart.

Yoksa hem gidenler pisipisine gitmiş olacak, hem de milyonlarca milyonlarca insanımızın, gencimizin, çocuğumuzun geleceği zelzele gecesi gibi kapkaranlık olacak.

Evet ilk adımın zamanı.

Tüm belediye başkanları, belediye meclisi, encümen veya tüm imar komisyonu üyeleri zelzele bölgesine ibret turuna çıkmalı...

Sayın İçişleri Bakanı bunu mutlaka sağlamalıdır.