Bütün köşe yazıları gibi, hızla tüketilip gitmişti.
Lakin, solunum cihazına bağlayıp biraz daha yaşasın diye "Hazan Mevsiminde Aşk" kitabımıza almıştık..
Bugün yeniden bir "köşe yazısı"na dönüşmesinin "sebeb-i hikmeti"ni, yani "meram"ımızı sonunda söyleyeceğiz.
Ama önce, 1996 tarihli ve "Mezrada öğretmen olmak" başlıklı "o" yazı:
"Dün üç öğretmeni öldürdüler.
Mezrada öğretmendiler.
Sadece birisi Güneydoğulu'ydu.
Şimdi herkes, neden öldürüldüklerini soruyor.
Neden öldürüldükleri az çok belli oysa.
Bundan öncekiler neden öldürüldüyse, Kahramanmaraş mezralarındaki üç öğretmen de ondan öldürüldüler.
Bir bayram kutlamasına hazırlanan üç genç öğretmenin köhne bir lojmanın döşemelerinde uzanan ölülerinden kim neyi bekliyorsa onun için öldürüldüler.
Soru niçin mezrada öldürüldükleri değil, niçin mezrada öğretmen olduklarıdır.
Ülkenin bambaşka köşelerinden kopup gelen üç genç adam, neden mezrada öğretmen oldular?
Ölmek ya da öldürülmek riski bir yana, neden çileli bir yolun kahıkâr yolcuları oldular?
Bu soruyu gidenler için sormalı.
Gitmeyenler için de sormalı.
Oysa dün bayramdı.
Çocukların ve elbette öğretmenlerin de bayramı.
Bugün de futbolseverlerin bayramı.
Galatasaraylılar'ın ve Fenerbahçeliler'in bayramı.
Sonuçta sadece bir taraf sevinecek de olsa, gün boyu futbol bayramının heyecanı sürecek.
Akşam olacak.
Gün batımına yakın başlama vuruşu...
Maç başlayacak.
Tribünlerde sarı-kırmızı-lacivert renklerin coşkusu.
Atılan, atılamayan goller.
Ve sonuçta kupa, sarısında kırmızı ya da lacivert olan renklerden birinin ellerinde yükselecek.
Bir taraf çılgınca sevinecek.
Bir taraf kederlere düşer olacak.
Onlar Galatasaray ve Fenerbahçe'dir çünkü.
Türkiye'nin taraflarıdır.
Birinin sevindiğine ötekinin sevinmesi mümkün değildir.
Birinin kederlerine yek diğeri üzülmez, üzülemez.
Tarihsel rekabet ırmağının karşı sahillerinde yer alanların, ortak duygularda buluşması beklenemez.
Evet, onlar Türkiye'nin renkleri ve taraflarıdır.
Onlar Galatasaray ve Fenerbahçe'dir.
Güneydoğu'da taraflar kimlerdir peki?
Ya da gerçekten taraflar var mıdır?
PKK'yı ve güvenlik güçlerini bir tarafa koyabilirsiniz belki.
Dün mezrada öldürülen öğretmenler hangi tarafta?
Köyleri yakılanlar, boşaltılanlar, göç edenler, Hakkari çöplüğünde eşinenler ne tarafta? Ölen askerlerin ve ölen PKK'lıların anneleri ne tarafta?
Bölgenin Meclis'teki ya da zorunlu olarak Meclis dışındaki siyasetçisi, yerel yöneticisi hangi tarafta?
Ülkenin doğusunda yaşayanlarla batısında yaşayanlar gerçekte ayrı ayrı tarafta mı?
Gerçekten taraflar var mı?
Taraflar varsa, renkler bir ırmağın iyi yakasındaki sarı-kırmızı ve sarı-lacivert çizgiler kadar ayrılmış olsa, birinin sevindiğine öteki üzülecek.
Ölen üç öğretmene sevinen var mı acep?
Galibi ve şampiyonu bulunmayan bir maça çıkan ve gerçekte taraf olmayan tarafların sürdürdüğü bu bitmeyen, gergin 90 dakikalar anlamsız gelmiyor mu size?
Sonunda bir hakem çıkıp, `İkiniz de kaybettiniz' diyecek.
Ve herkes birbirine bakacak, `Biz mi?' diye soracak. Evet biz. Evet siz.
Ama ne yazık ki mezradaki üç öğretmen göremeyecek:
Ne o kaybedilen kupanın sessiz törenini ne de bu akşamki Galatasaray-Fenerbahçe şölenini."
Evet, böyle bitiyordu üç yıl önceki yazımız...
"Mezrada öldürülen üç öğretmen" sözcükleri o günlerde bir haberin içindeki "ruhu olmayan" satırlardan birini oluşturuyordu yalnızca... Ak kağıt üstündeki kelimeler, "acı"yı anlatsa da "acı"nın kendisi değildi asla...
"Acı"nın kendisiyle, iki hafta önce, bir Mudanya akşamında, sahilde düzenlediğimiz "Siyaset Meydanı"nda tanıştık.
Mezradaki üç öğretmenden birinin babası tam karşımızda oturuyordu.
Yüreğimiz "acı"dı...
"Ruhu olmayan" satırlardan oluşan o haber, o an hayatın kendisine dönüşüp, yüzleşti haberi yazan ve okuyanla...
