Ah Samandıra ah!

Kulağımıza gelen iki olayı anlatalım... F.Bahçe'den ayrılıp Avrupa'ya giden bir futbolcu yeni takımında ilk idmanına çıkar. İdman bitiminde odasına girer, kirlenen çamaşırlarını Samandıra'da olduğu gibi oda kapısının eşiğine bırakır. Sabah geldiğinde formasını aynı yerde bulur ve şaşırır. Neden yıkamaya götürülmediğini sorduğunda "Çamaşırhane alt katta. Herkes gibi sen de oraya bırakmalısın" yanıtını alır. İdmana çıktığında ise kramponlarının olmadığını görür ve nerede olduğunu sorar. Bu kez de beklemediği bir yanıt alır: "Kramponların temizleme odasındadır. Kendin alacaksın." Eski F.Bahçeli futbolcu içinden "Ah Samandıra ah" demekten kendini alamaz. İkinci duyumumuz Samandıra'dan. Akşam yemeği vaktidir. Son dönemin parlayan gençlerinden Gökhan bir yemekhane görevlisine "Usta bana yemek getirsene" diye seslenir. Seslendiği usta bozulur; "Kalkıp kendin alman gerek" yanıtını verir. Gökhan kalkar ve yemeğini alır ama o da bozulmuştur. Takımın ağabeylerinden biri Gökhan'a "Bak; Carlos bile yemeğini kendi alıyor" diye fısıldar.

KIYMETİNİ BİLMEK LAZIM
Bu iki olay bir dönem Hakan Bilal Kutlualp'in söylediği "F.Bahçe'den ayrılan futbolcu Real Madrid'de bile mutlu olamaz" sözlerini hatırlattı. Futbolcuların sürekli takibindeyiz. "Bir elleri yağda bir elleri balda" diyebiliriz. Ama bu ortamın değerini çok iyi bilmekte fayda var. Geçmişte parlayıp kaybolanları unutmamak gerek. Sarı-lacivert, önümüzdeki yıllarda Avrupa'nın en önemli renklerinden olmaya aday. Bu takımda süreklilik yakalamanın iyi oynamak, çok çalışmak gibi şartlarının yanı sıra sevilmek, saygı göstermek, şımarmamak gibi gereklilikleri de var. Her futbolcu Samandıra'nın kıymetini çok iyi bilmeli.