Ağlarsa anam ağlar...

Dün gözüm gündüz programlarındaydı. Hiç istiflerini bozmadılar. Oysa Güneydoğu'da pırıl pırıl 7 evladımızı şehit vermiştik. 7 ocağa ateş düşmüştü. Bekledim ki içlerinden bir tanesi, normal yayın akışını elinin tersiyle itsin, reyting kaygısından kurtulsun, "bir günlüğüne de olsa" acıya ortaklık etsin, taziye bildirsin. İsterdim ki, magazin dünyasını allı pullu hanımları yerine bir sunucu da yanına şehit annesi alsın. Oğlunu vatana şehit vermenin onuruyla, evladını toprağa göndermenin acısı bir ana yüreğinde nasıl çarpışır anlatsın. Bir günlüğüne de olsa "Seyretmezseniz seyretmeyin. Bugün acının günü. Benim içimden simli mendille göbek atmak gelmiyor" desin. Şebnem Kısaparmak'ı hiç hesaba katmıyorum. Zira o şehit analarının da anası oldu artık. Teselli için evlatlarımızın yitip, gitmesini beklemiyor. Neredeyse her programında bir asker mektubu, bir şehit şiiri dökülüyor dudaklarından. Ama ya diğerleri? "Ballı petekli" konuğuyla sevgilisini çekiştiren Sabah Sultanları mı mi ararsın, böylesi bir günde "Yarışma jürileri yıldız adaylarının önünü kesiyor mu?" diye saatlerce tartışıp, "Olmaz Böyle Şey" diyenler mi, figüranları gerçek karakterler gibi yutturup, kayıkçı kavgalarıyla sözde aile sorunlarına çözüm arayarak, "İtirazım Vaaaar" diye haykıranlar mı? Tamam, ekranda karalar bağlayıp, ağıtlar yakmayalım. Eğer öyle yaparsak, dağdaki teröristin yüzünü güldürmüş oluruz. Ama zil takıp oynamayalım da... Dün gözüm gündüz programlarındaydı umutsuzca... "Olmaz böyle şey" dedim, "İtirazım var!.."