Müzmin sevindirik ve lazımlık

Bazıları hiçbir zaman ikbale alışamaz, halkımızın 'sevindirik olmak' dediği ruh halini atlatamazlar. Böyle olunca da, o kişi için 'iktidar şehveti' her şeyin üstünde gelir.
Müzmin sevindirik kişi varsın kendisini samimiyetle 'sadece Allah rızası için çalışan biri' olarak tanımlasın; gerçekte makamına taptığını bile algılayamaz hale gelir. Bu o kadar ince bir tırmanışla yaşanır ki, insan Firavunlaştığını hissedemez bile. Çünkü o çok erkenden, hatta henüz ikbal uzaklarda iken adım adım 'koltuk kulu' olma yoluna girmiştir.
Bu yüzden gün gelip kendisini ilah gibi algılamaya başlayınca geçirdiği değişimin boyutlarını kavrama ihtimali sıfıra yönelir.
İktidarın en korkunç büyüsü, kendisini ebedi hissettirmesidir.
Müzmin sevindirik olma durumu sadece demokrasilere özgü de değildir.
Saltanatlarda da, sözgelimi veliaht olma ihtimali düşük bir hanedan üyesinin bazı cilveler sonunda tahta oturması ortaya 'asaletlü sevindirik zat-ı şahane' örnekleri çıkarabilir. Ancak yine de beşikten itibaren taht ile yakınlık üzere yaşayan birinin müzmin sevindirik olması demokrasinin şipşak yıldızlarına oranla daha düşük ihtimaldir. Hele de 'halk idaresi' ve 'halk iradesi' gibi terimlerin maskelediği sandık maskaralığına demokrasi denen yerlerde müzmin sevindirik zevatın gülünç tantanaları daha sık görülen hallerdir.
Öyle veya böyle, kişinin ikbale kavuştuktan sonra bile sevinmeye doyamaması ve yürüyüşünden saçını tarayışına kadar bütün davranışlarını 'iktidar şehveti' ile temellendirmesi, bazı ön şartlar gerektirir.
Sözgelimi her müzmin sevindirik kişi, 'sahi ben bu makama layık mıyım' diye derinden derine kuşku duyar. Her müzmin sevindirik bu kuşkuyu muhakkak duyar ama bu kuşkuyu duyan her kişi mutlaka müzmin sevindirik olmaz. Asil ruhlular, herkesten daha layık oldukları halde -belki herkesten daha layık oldukları için- kendilerine önerilen yüksek makamlar konusunda şüphe belirtirler, samimi bir tevazu ile 'daha layığını bulma' önerisi getirirler. Peygamber'den sonra halifelik makamına getirilen Hazret-i Ebubekir böyledir. Onunla ilgili bir öykü bana hep 'okul' gibi gelmiştir:
Halifeye yardımcılık yapan ve hazine işlerine bakan Hazret-i Ömer, kendilerine ödeme yapılmasını isteyen 'müellefei kulüp'ten (= kalpleri İslam'a ısındırılmaya çalışılanlardan) birkaç kişiyi geri çevirir. Hazret-i Peygamber'in önemli arkadaşlarından Talha'yı da davalarını desteklemek üzere yanlarına alan bu kişiler halifenin huzuruna varırlar:
- Ey Ebubekir, halife sen misin, Ömer mi?
Hazret-i Ebubekir adeta 'Ah keşke öyle olsa, bu yük benden kalksa' der gibi gülümseyerek cevap verir:
- Ömer öyle diyorsa öyledir.