Vardır elbet bir bildikleri... Bir taşla dört kuş! Bana yazıklar olsun! Karalar bağlamaya gerek yok! Hem duygusal hem satıcı Ben anne olamıyorum

Karalar bağlamaya gerek yok!

Reklam eleştirmenliği denince akla gelen ilk isim herhalde "Adage" dergisinin yazarı Bob Garfield'dir. Geçen ay Marketing Türkiye dergisinin davetlisi olarak İstanbul'a geldi. Tıklım tıklım dolu bir salonda konuşmuş. Ben yoktum o konferansta. Kendisini dinleyenlerden daha şanslıydım aslında. Bir gün önce 5-6 kişinin katıldığı özel bir yemekte kendisiyle sohbet etme fırsatını bulmuştum. Uzun bir ufuk turu yaptık. Aklıma ne geldiyse sordum. Açık yüreklilikle yanıtladı.
Reklam verenlerin reklam ajansları vasıtasıyla basın üzerinde kurmaya çalıştıkları baskının sonunda kendilerine nasıl zarar verdiğini; konuşulan ve yaratıcı çözümleri nedeniyle ödül alan reklamlarla, iş hedefine uygun, yalın ve anlaşılır reklamların arasında denge kurulmazsa nasıl para kaybedildiğini; yıllarca müşterilerini iş ortağı gibi değil yolunacak tavuk gibi gören ajansların bugün artık yavaş yavaş uyansalar da, reklam veren nezdinde nasıl ciddi güven ve itibar kaybına uğradıklarını; 'tüm iletişim hizmetlerinizi ben ve benim yan kuruluşlarım size verir" yaklaşımının nasıl çöktüğünü; medyanın etik kodlarını düzeltmediği ve 'kör tuttuğunu öper' yaklaşımını sürdürdüğü sürece reklamcılığın da bundan nasıl ciddi zarar gördüğünü falan konuştuk.
En önemli tespitim şu oldu: Bizim reklamcılık sektörü kendi haline bakıp da hiç karalar bağlamasın. ABD'de de durum farklı değil. Dünyanın, pazarın ve müşterinin değişimine ayak uydurulmadı mı, her yerde aynı sorunlar ortaya çıkıyor. 2. tespit: Müşteri artık iletişimi öğrenmiş. "Sen bana ne istediğini söyle gerisine karışma, akşama TV'de reklam filmini seyredersin" numarasını artık yemiyor. İletişimin her aşamasında ortak çalışma ve karara katılım istiyor. 3. tespit: İletişim harcamalarının geri dönüşünü artık herkes ölçüyor, bu yüzden kimse laf ebeliğine pabuç bırakmıyor.