|
 |
|
MEHMET BARLAS
Parti-içi demokrasi yok ama, gazete-içi demokrasi çok!
Eskiden köşe yazarlarının polemikleri, gazeteler arasında olurdu. Ahmet Emin Yalman'la Peyami Safa'nın polemiklerini, artık, basın tarihinden bile izleyebiliriz mesela. Şimdi iş değişti. Aynı gazetenin köşeleri, sürekli birbirlerine gol atmaya çalışıyor.
Neticede hâlâ, siyasi yaşamımız parti-içi demokrasiye kavuşamasa bile, medyamız, gazete-içi demokrasiye, gırtlağına kadar gömüldü.
Bu olayın "Tadı"na, ilk kez 1993'te Hürriyet'te yazarken vardım. Ben 5'inci sayfadaki köşemde yazıyordum. Emin Çölaşan da, daha arkadaki bir sayfada, hergün benim hakkımda, bana göre haksız ve ağır yazılar yazıyordu.
Gazetenin o zamanki sahibi Erol Simavi ile birgün sohbet ederken, bu durumu hatırlattım.
- Erol Bey.. Aynı gazetenin iki yazarının, aynı gazetede birbirleri ile boğaz boğaza gelmeleri, neticede gazeteyi yaralar. Şu Çölaşan'la beni biraraya getirin. Aramızda hesaplaşalım ama kavgamızı, gazeteyi yıpratacak şekilde köşelerimize yansıtmayalım, dedim.
Erol Simavi güldü. Masasının üzerindeki Hürriyet'in Almanya baskısını açtı.. Şöyle dedi
- Barlas, sen ne diyorsun? Siz Emin'le birbirinize girdikçe, Hürriyet daha renkleniyor. Almanya baskısında, ikinizi de orta sayfaya koydum. Biriniz sol, biriniz sağ köşedesiniz. Gazete katlanınca, sayfalarda birbirinizin üstüne biniyorsunuz.
Bu konuşmadan bir hafta sonra, Hürriyet'i bırakıp, Sabah'a geçmiştim.
Şimdi Erol Simavi hem basın, hem de Türkiye dışında olduğu için, daha fazla bir şey söylemek anlamsız. Ama aynı gazetenin yazarlarının birbirleri ile fikir düzeyinde polemik yapmalarının ötesinde, birbirlerini aşağılamaları hatta jurnallemeleri, adeta bir medya-turka geleneği oldu.
Bir fikir ve bir konu üzerinde farklı görüşlerin çatışması, tabii ki olmalı ve şarttır. Örneğin bu yaz ben "Tavla Şans Oyunu"dur diye yazdım. Arkadaşım Emre Aköz "Hayır, tavla bir şans yönetimi oyunu"dur diye bana cevap verdi.
Lezzetli, ilgi ile izlenilen bir polemik çıktı ortaya.. Bir aksilik olmazsa, bu Salı günü, bizim "Barlas'larla Günlerin Getirdiği" programında, Emre Aköz'le bu konuyu atv ekranlarında da tartışacağız. Tabii ki polemik sade tavla oyunu üzerinde olmaz. Ekonomi, siyaset, tarih ve her konu, polemiğin zeminini oluşturabilir.
Ama, "Sen yalakasın", "Sen rejim düşmanısın", "Sen vatan hainisin", "Sen satılmışsın" gibi suçlamalara dayalı polemik, sadece tarafları aşağıya çeker. Neticede gazete de, çok yara alır. En büyük sermayeleri "Güven" olan gazete yazarları, aynı gazetenin yazarları tarafından "Güvenilmez" olarak ilan edilince, okuyucu bunlara nasıl güvenebilir ki?
Son günlerin polemiklerine bir örneği Hürriyet'ten vermek istiyorum. İkisi de çok okunulan, önemli yazarlar olan Bekir Coşkun ve Fatih Altaylı, "Ünlü ve ciddi gazeteci nasıl olunur" konusunu, köşelerinde tartışıyor.
Önce Bekir Coşkun, bugün ünlü gazeteci olmak için yapılması gerekenleri kendince şöyle sıraladı
- Cumhuriyet'e ve onun değerlerine, kurumlarına, kavramlarına saldırmak, küfretmek, aşağılamak. Bu, gazetecileri "Ünlü" kılıyor. Artık ne gelirse dilinize... Cumhuriyet ve kurumlarına saldırırsanız, "demokrat ve ünlü" gazeteci oluyorsunuz. Sizi baştacı ediyorlar.
Dün de Fatih Altaylı, bu konuda şöyle dedi
- Gazetecilikte nasıl "Ünlü" olunacağını dün bir meslektaşım yazdı... Ben de gazetecilerin nasıl var olabildiğini yazayım bugün. Bazı gazeteciler kendilerini bir yere dayarlar. Kimi "derin devlet"e, kimi "ordu"ya, kimi bir "siyasi parti"ye, kimi bir "siyasetçi"ye, kimi bir "ideoloji"ye, kimi bir "spor kulübü"ne, kimi bir "ülke"ye. Bu, gazeteci açısından müthiş bir kolaylıktır.
Evet.. Bu gazete-içi polemikler, anlaşılan böyle sürüp gidecek. Okurlar da, gazetelerin kendi kendilerini yemelerini (oto-faji) herhalde keyifle izleyecekler.
Allah, herkese güç ve kolaylık versin.
Mesajlarınız için:
mbarlas@sabah.com.tr
Haberleri gazete sayfası görüntüsünde okumak için
SABAH e-Medya"ya
tıklayın
|
|
|
|
